Gezocht

Voordat ik me als een kamikaze-piloot in de Ikea-Op-Zaterdag ga storten, toch even vragen: heeft iemand nog een oude tafel over?

Een paar uur later:
Ik kan de INGO niet vinden in gang 12 vak 1. Dat klopt mevrouw, de INGO is een hele populaire tafel en is uitverkocht. En niet op voorraad. Over drie weken hebben we hem weer. Is het niet handig om een populaire tafel altijd op voorraad te hebben? Ehm....

Dit is dus de laatste tafel in uw winkel en bovendien het showmodel? Dus u wilt er vanaf? Ik wil hem graag hebben, maar dan zonder die stoelen. Die stoelen moeten erbij mevrouw. Wat doet u met showmodellen, zo in het algemeen? Die gaan terug naar de fabriek en worden uiteindelijk vernietigd. Waarom verkoopt u mij die tafel dan niet, als hij uiteindelijk toch op de schroothoop verdwijnt? Dat mag niet.

Conclusie: winkeliers willen eigenlijk helemaal geen tafels verkopen. Winkeliers lullen een eind in de ruimte.

Weekendmuziek!

Knop op 10 en meezingen:

De meisjes van Raymond

Wijlen Blijburg

Waar in verval en aftakeling nog wel enige schoonheid valt te ontdekken, is totale verwoesting alleen maar afschuwelijk. Natuurlijk wist ik dat ze weg moesten, natuurlijk wist ik dat het er raar uit zou zien als ze eenmaal weg waren, maar dat het zo schokkend zou zijn had ik niet verwacht.





Een grote zandvlakte met een wagen van de milieudienst. Ergens een rood huisje, een chemisch toilet voor de bouwvakkers. En verder niets. Helemaal niets. Voor degenen die niet meer weten hoe het ooit was, hier en hier nog even ter herinnering.
Even verderop waren twee Duitsers bezig een vlieger op te laten. Er stond een alarmerend bord dat meldde dat ik me op verboden terrein bevond. Het voelde andersom. Wat doen jullie hier met je terreinwagens en je lelijke chemisch toilethuisje? Een half jaar geleden liep ik op m'n vrije dag het strandhuis binnen en bestelde een koffie. Als de zon scheen zat ik buiten op een van de wankele stoelen, als het regende onder het afdak. Of ik lag met vriendinnen en kinderen op het strand. Transformeerde eerst in rood en daarna bruin, en werd langzaam dronken.
Ik struinde het hele gebied af, dwars door enorme sporen van tractoren en graafmachines. Vond restverschijnselen. Een speeltje, een frietvorkje, en in de bult zand waar eerst het strandhuis stond, lag een gebruikte koffiefilter.
Er stak iets uit die bult. Het bleek een strookje negatieven. Voorzichtig pulkte ik het strookje uit de berg zand. Negatieven van een hond op Blijburg. Het soort hond dat het water in rent en zich dan voor jouw neus gaat staan uitschudden. Een blonde Golden Retriever-achtige geloof ik, maar ik heb niet veel verstand van honden. Hij staat bij de schommel, blij te zijn op Blijburg.





De eigenaar van de hond kan zich melden.

Is het voor uzelf of..

Het is allemaal de schuld van de winkeliers zelf. Zij zijn ermee begonnen, ik kwam zelf niet eens op het idee. Vroeger had ik gewoon van die rollen inpakpapier in huis en als je kinderen hebt, heb je altijd plakband.
Is het voor uzelf of is het een cadeautje?
In het begin was het altijd voor mezelf en anders pakte ik thuis wel in. Ik weet niet precies wanneer het ineens anders ging. Anders, als in: ja pakt u vooral alles in, met strikken, franjes, zilveren balletjes en heel veel kleuren lint. En alles is dan: boeken, doucheschuim, oorbellen, lampen, servies en flessen vullingbedreigende likeur. Mensch, wat een feestelijkheid. In plaats van de aankopen zuunig en Doe Maar Gewonerig onderin je boodschappentas te donderen, kom je thuis met een -iets- in blauw of roze papier en met een fleurige blom erop. Het maakt er de aanschaf van een gemiddeld slabestek een stuk leuker op.

Tegenwoordig vertel ik er ook ongevraagd verhaaltjes bij. De oorbellen zijn voor een vriendin die net terug is uit Oezbekistan en daar hebben ze niet van die oorbellen en de vriendin heeft heel veel moeten doorstaan in Oezbekistan, dus of er een strik op mag. Of de fles zoete likeur is voor een nichtje die jarig is en het nichtje woont aan de andere kant van het land, en ik moet er minstens een uur mee in de trein dus of er, naast de slierten ook nog een plastieken zak omheen kan.
Soms voel ik me natuurlijk wel een beetje lullig. Vooral als de hulpvaardige winkeliers ook nog eens geïnteresseerd blijken in de reis naar Oezbekistan of helemaal vanzelf gaan vertellen dat ze de trein 's avonds ook een beetje eng vinden dus dat je zeker een fles drank goed moet verstoppen. Maar eigenlijk zou ik het liefst gewoon willen zeggen: Luister. Ik had een kutdag en ik koop dit boek omdat ik vond dat ik even iets leuks voor mezelf moest kopen en ik zou het heel fijn vinden als u het even inpakt. Omdat het eigenlijk een cadeautje voor mezelf is. Begrijpt u wel?
Maar dan zegt iedereen vast nee. Of hoepel op, engerd.
Dus daarom doe ik het maar met een smoes en een spannend verhaal. Zij een praatje, ik een cadeau. Een cadeau voor jezelf is tenslotte ook een cadeau. (en zoniet, dan is die laatste zin wel een dijk van een schuldgevoelverminderende zin, die zo in een Magazine voor de Moderne Vrouw kan.)

Dramaandag

Voetje gebroken? Nee, voetje zwaar gekneusd. Doet ook pijn.

Verjaren

Mijn zusje bereikte een respectabele leeftijd, zo'n leeftijd die je niet meer noemt, en gaf een feestje. Dat kan ze goed, feestjes geven. Ze zet gewoon een tent in de tuin, sleept enorme hoeveelheden eten het huis in, huurt een tapje, regelt een mini-kampvuur en hangt feestverlichting op. Op zo'n feestje komen dan aardige mensen waarmee je kunt lachen. Ik kom graag op haar feestjes.

Mijn zusje is ook goed in vriendschappen onderhouden. Al twintig jaar komen dezelfde mensen op haar feestjes, mensen met wie ze studeerde of werkte, mensen die dezelfde ontwikkeling doormaakten, trouwden, kinderen kregen, liefdesverdriet opliepen of ouders verloren. Mijn zusje is trouw aan haar vrienden, en op zo'n avond van De Respectabele Leeftijd zag ik al die jaren als in een film voorbij komen.

Omdat ik een nog respectabelere leeftijd heb, ben ik niet meer zo van het gedans en gedoe. Dat was ooit wel anders, maar nu kijk ik liever. Natuurlijk werd ik honderd keer van mijn stoel getrokken om mee te doen, maar na een half uurtje had ik iedereen wel overtuigd van het feit dat ik me op mijn stoel ook echt vermaakte. Ik maak gewoon de foto's en dien als uitpufplek voor verhitte dansers. Is ook een taak.
Achterin de tuin luisterde ik naar de overname van de muziekinstallatie. Als iedereen zich gaat bemoeien met de muziekkeuze en eigenhandig aan de knoppen gaat draaien, is dat meestal een teken dat het einde van het feestje in zicht is. Daar in die tuin maakte ik nog een laatste foto, zei daarna de overblijvers gedag en klom in mijn logeerbed. Mijn zusje bereikte een respectabele leeftijd en gaf een goed feestje. Mooi zo.