Sarah

Sarah is de mooiste meisjesnaam die ik zo gauw kan bedenken. Er zijn genoeg Sarah's in m'n buurt en een daarvan is Sarah Bettens. Deze Sarah ken ik dan wel niet maar hoor ik alleen. Dat is eigenlijk al genoeg, alhoewel Sarah Bettens ook nog eens een meisje verpakt in een jongetje is, maar toch een meisje. Daar hou ik van, van dat soort meisjes. Jongens-meisjes, en deze spreekt ook nog Vlaams. Hoe goed wil je het hebben?

Sarah Bettens is gezegend met een stem waar ik helemaal wiebelig van word. Zo kreeg ik een tijd geleden eindelijk de lang verwachte Duetten-cd van Fréderique Spigt en daar stond Sarah ook op. En dat was dan ook gelijk het mooiste liedje op de cd. De bijgevoegde dvd geeft een goed beeld van hoe zo'n cd tot stand komt en wat Fré Spigt aan levenspassie uitdraagt. Leuke interviews, mooie klungelige beelden van onderling gedoe, opname-ellende en eettaferelen. Maar het enige liedje van dit project dat ik daadwerkelijk draai is het liedje van Sarah. Het is haar stem. Die een beetje schor en breekbaar door mijn kamer klinkt maar nergens dramatisch of kitscherig wordt. Gewoon, zoals het is. Dit is mijn liedje. Dat doet ze vaker en iedere keer denk ik weer: ach hemel, wat vreselijk mooi is dit.

Hier Sarah, voor u. Het is Nieuwjaarsdag dus ik weet best dat ik niet te hard moet schreeuwen na de afgelopen nacht. Sarah zingt zachtjes en Fré zingt fijn mee. Prima katermuziek, luister maar:

Something about You, Sarah Bettens & Fréderique Spigt (3,6 MB)

's Nachts




En zo liepen Kind-I en ik langs de kade, midden in de nacht. Op IJburg is vast niks te beleven met oud & nieuw, bedachten we vanavond nog. Maar het knalde als een gek en de pijlen vlogen over ons hoofd. Er hangt een enorme kruitdamp boven het eiland. Iedereen riep Gelukkig Nieuwjaar naar elkaar en ik gooide van enthousiasme de champagne over m'n jas.
"We moeten vaker 's nachts opstaan en gaan wandelen mam" zei Kind-I in z'n pyamabroek en al sloffend op z'n laarzen. Dat denk ik eigenlijk ook.
Een gelukkig nieuwjaar allemaal!

Wrom is niet zoiets als Goon

Geen lijstjes, geen terugblik, geen favoriete muziek of gebeurtenis, geen voornemens, helemaal niks.
Tweeduizendenvijf wordt goon goed. Wrom? Drom!

MO?

Kind-II lijkt op mij. Daar valt niets aan te veranderen en is ook helemaal niet erg. Het is best leuk om in het klein te zien wat jijzelf allemaal doet. Maar natuurlijk zeg ik dat alleen als hij lief, grappig of onverwacht uit de hoek komt. Als hij de wat minder leuke kanten van zijn heftige karakter laat zien, schaam ik me dood.
Jezus. Doe ik dat ook zo? Ja hè? Mijn god wat erg. Ik ben erg en onhandelbaar. Ik ben een ongeleid projectiel, vervloekingen schreeuwend door de ruimte. Helemaal niet leuk om mee te leven. Ik heb een enorm gevoel voor drama, ook.

Kind-II is momenteel op de toppen van zijn kunnen. De explosies volgen elkaar in rap tempo op, begeleid door zinnen als Jij begrijpt niets van mijn leven! en Jij houdt niet van mij! En je bent nog wel mijn moe-der! Daarbij frommelt zijn gezicht in een enorme frons en zwaait hij woest met armen, ramt tegen deuren en stampt de trap op. Ik bedoel maar, een gemiddeld toneelgezelschap is er niets bij. Het is hier nou niet echt rustig in huis.

Het enige voordeel van deze projectie is dat ik weet wat niet werkt. Terugschreeuwen bijvoorbeeld. Of straffen. Of negeren. Kietelen helpt soms. En iets stoms zeggen. En armen om hem heen, hoe hard hij ook spartelt en iets raars in zijn oor fluisteren. Dan zakt de frons weer enigszins glad en kunnen we weer lachen om onze zelf verzonnen grappen.
"MO"? zegt hij dan. En ik ben de enige die weet dat het dan weer goed is.

Familiebezoek

Andersom

Vorige week hoorde ik van een collega een raar verhaal. Het betrof een gemeenschappelijke kennis die in het zwembad verliefd was geworden op een man. Nou is het zwembad ongeveer de laatste plaats waar ik romantische gevoelens voor wie dan ook zou kunnen ontwikkelen, dus alleen dat gegeven vond ik al raar.
De kennis trok haar twee-wekelijkse baantjes in het zwembad, en ergens, halverwege deze vrouwensport bij uitstek was daar dus die meneer. Ik weet niet precies hóe het contact tot stand was gekomen, ook contact in het zwembad is mij geheel vreemd, maar goed, het was er ineens. De kennis en de man raakten aan de praat, en een aantal zwemontmoetingen verder hingen ze genoeglijk aan de rand van het bad te kletsen. Van enige conditieopbouw kwam het verder niet, maar haar hormoonhuishouding draaide op volle toeren. Van het een kwam het ander en al snel bleef het niet bij praten aan de rand, maar werd er onder water geschurkt en stiekem gezoend als niemand keek. Verliefd. Allebei. In het zwembad. Juist.

Na een aantal keren gedoe en gefladder besloten de kennis en de meneer om elkaar ook maar eens buiten het zwembad te ontmoeten. De verliefde voortzetting zou plaatsvinden in een café. Heel gewoon in een kroeg aan een tafeltje met een kaarsje erop. Daar had ik nou weer wél beeld bij dus ik hing aan de lippen van de collega voor de afloop van dit rare verhaal. Misschien zou het tenslotte allemaal uitdraaien op een romantisch verhaal met een wat vreemdsoortige start, maar een goed romantisch verhaal is een goed romantisch verhaal en daar luister ik graag naar.
Maar nee. Het werd nog raarder.
De kennis had verliefd aan een tafeltje met een kaarsje erop zitten wachten op haar zwemminnaar. En daar was hij. Met de verkeerde kleren aan. "Maar dan ook echt al-les verkeerd hè!" schaterde de vertelster van dit rare verhaal. Een stomme jas, ultra-verkeerde schoenen en een broek uit de jaren vijftig. Zijn opgedroogde haren hingen in een bloempotvariant om z'n hoofd en hij had een Big Brown Bag bij zich. De gemeenschappelijke kennis was onmiddellijk en direct afgeknapt op de eerst zo smakelijke meneer in zijn zwembroek.

De collega en ik rolden van onze stoel van het lachen. Het was natuurlijk allemaal reuze sneu voor de meneer in kwestie, maar de gedachte dat je verliefd wordt op een halfblote man in zwembroek omgeven door chloordampen, en dan vervolgens afknapt op zijn aangeklede versie, vonden wij allebei zo grappig. En zo vreselijk de omgekeerde wereld. De gemeenschapplijke kennis zwemt tegenwoordig in een ander zwembad. Ze heeft zich zo'n zwembrilletje aangeschaft en krijgt vast een conditie waar je U tegen zegt.

Zondagmiddagbesteding

Als je met je rug naar de hijskranen gaat staan, zie je de mooiste dingen op IJburg. Durgerdam (klik) in de verte, met hele grote witte watten wolken erboven. Kind-I en ik wilden niet alleen naar het einde van de straat, we wilden voorbij Blijburg, naar het stuk zand in het water wat ooit nog een eiland moet worden. Vooralsnog is het een berg zand waar kinderen en honden op spelen en waar ik m'n ogen uitkeek. De lucht was geel met roze en de windmolens stonden in het grijs. (klik) Hier en daar een wit zeil van een bootje en de mensen die in het zelfde tempo de zandberg beklommen, zeiden dat ze Pampus zagen liggen. Ik zag Durgerdam vanaf de andere kant (klik) en een overzicht van de hele santekraam, inclusief de hijskranen en de brug. (klik)

Kind-I en ik kletsen er ondertussen lustig op los. Over het oude huis en dat hij daar soms in bed nog een beetje om moet huilen. En over de kleuren van de regenboog die je kunt onthouden met het woord R.O.G.G.B.I.V. En dat hij een hond wil maar dat hier op de zandvlakte eigenlijk altijd wel honden zijn om mee te spelen. We gingen naar café Blijburg en bedachten dat het een goed café was omdat er ook kinderen en honden mochten komen.
Daarna wandelden we weer naar huis. Naar huis, dat drong ineens tot me door. Ik wóón hier! En als ik wil, kan ik iedere dag naar het water lopen en Durgerdam in de verte zien liggen. Dat is toch een gedachte om tamelijk gelukkig van te worden, dacht ik zo.