Groot

Dit is een van mijn lievelingsfoto’s. (klik) Niet omdat hij zo mooi is, maar omdat er een verhaal in zit. Het verhaal gaat zo.

Het jongetje op het krukje voor het bureau is Kind-I. Hij is op deze foto bijna vier jaar oud en de foto is genomen vanaf de bank in het oude huis. Kind-I was geen rustige en tevreden baby, eerder angstig en waakzaam. Zijn idee van een middagslaapje bestond uit 20 minuten op de arm bij mamma. Dat was het dan voor de dag. 's Nachts vond hij de wereld nog veel enger en uitte dat op de enige manier die babies tot dan toe kennen: huilen. Een jaar lang en iedere nacht. Hij ontspande alleen in de armen van zijn vader en moeder, die daarbij niet mochten liggen, maar in een stoel liedjes voor hem zongen. Na dat vreselijke jaar leek Kind-I gewend aan de wereld, en veranderde hij langzaam in een vrolijke gezellige peuter. De ouders trokken iets langzamer bij.
En toen kreeg hij een broertje.

Een bourgondisch broertje met een vastberaden fronsje tussen zijn bruine oogjes, Helder en duidelijk, tevreden met iedere melktoevoer en als hij een matrasje zag, dan sliep hij. Kind-I schrok zich te pletter. Hij wist zich niet te verhouden tot deze vrolijke concurrentie en besloot zijn oude uitingsvorm weer op te pakken. Huilen. Gillen, in dit geval. Hard en hoog gillen. 's Nachts nog veel harder gillen.
Totdat wij het briljante idee kregen ook zijn bedje in onze slaapkamer te zetten, zodat we voortaan met z’n vieren op een rij in een veel te kleine kamer bivakkeerden. Maar wel sliepen. Allemaal.

De foto van hierboven laat een stil protest tegen de komst van het broertje zien. Op een warme zomerdag haalde hij onder uit zijn klerenkast een oude romper en een te klein pyamajasje. Hij trok z'n eigen peuterkleren uit, de baby-outfit aan en liep een dag lang in stilte te verkondigen dat hij dan wel groot was, maar net zoveel aandacht wilde als zijn nieuwe broer. Ik vond het een behoorlijk doeltreffende methode. De broers zijn, sinds die eerste schrik en overduidelijk signaal een onafscheidelijk duo.

Morgen wordt Kind-I elf jaar. Nog steeds de gevoeligste van de twee, onzeker en zachtaardig. Door de jaren heen heeft hij meer manieren geleerd om zijn verwarring te uiten. Hij hoeft niet meer te gillen en ook geen te kleine kleren aan te trekken. Hij zegt nu: ik voel me. Hij heeft een mening. Over de opwarming van de aarde, bepaalde diersoorten, enge films en wat mensen elkaar aandoen. Over zijn toekomst en wat hij later wil doen. Hij vraagt me dingen waar ik geen antwoord op weet, en zijn rekenhuiswerk kan ik al helemaal niet meer bijbenen.
Elf jaar. Groot, maar niet te groot om te vragen of ik hem na het douchen even wil afdrogen omdat hij dat zo gezellig vindt, en daarna in zijn grotejongenspyama tegen me aan komt zitten.

Afvraag

Vandaag ontdekten wij dit.
Iemand enig idee waar je op legale wijze twee ton vandaan haalt?

Gevoelig

Jaja, ik had bedacht dat het maar eens afgelopen moest zijn met het gerouw, het gedoe, het gejengel, het geblèr. Soms helpt het namelijk als je simpelweg een besluit neemt. (u leest toch ook zeker de dubbele bodem in simpelweg wel hè?)
Goed. Mijn hoofd nam een besluit. Mijn lichaam doet echter het tegenovergestelde. Het fladdert, zit los of heel strak. Zegt soms heel duidelijk *krak*. Het wil 's nachts op en overdag neer. Het wil vol met ongezonde dingen en dan weer een dag leeg, aangeraakt worden en afstand. Het weet niet wat het wil en besluiten worden er al helemaal niet genomen.
Vandaag zei de yogajuf: ontspan, laat los, laat gaan. Dat zegt ze altijd, en meestal ben ik tegen die tijd al in slaap gevallen op m'n schapenvel in de bedrijfsfitnessruimte. Vandaag veerde ik opstandig omhoog. Gebiedende wijs, het schoot me ineens helemaal in het verkeerde keelgat.

Ontspan, laat los, wees vrolijk, ga op cursus, zoek afleiding, slaap met nieuwe mannen, vertel me wat je dwars zit, praat erover, ga zwemmen, doe iets leuks voor jezelf, ga sporten, richt je op je kinderen, haak, lees goeie boeken, hou vol.

Aan het einde van de dag gaf iemand me een massagebon. Had ze ooit zelf gekregen, maar het leek haar beter hem aan mij te geven. Ik hoop dat je er iets aan hebt, in plaats van ontspan! De toon is soms net zo belangrijk als de boodschap.

Tiep

Ik kan best snel typen maar niet blind. Dus dat ik dit zinnetje er niet in krijg terwijl ik ondertussen even gezellig naar Shownieuws kijk. Zeg maar.
Sommige woorden typ ik, terwijl ik dus met m'n neus boven de letters hang, stelselmatig verkeerd.
Dat wordt altijd Dast
Volkskrant altijd Volskrant
Liefs is vaak Leifs (veel leifs van odette, jaja het kan allemaal maar zo)

Voor bepaalde getallencombinaties heb ik ook een blinde vlek.
3412 is 3421
1642 is 1624
(En waarvoor heb jij in hemelsnaam die getallencombinaties nodig? Nou, dast dat zijn postcodes. En wat moet jij met postcodes? Dast Dat is iets op m'n werk en dast dat moet gewoon.)

Stom hè? Dast Dat ik dast dat doe?
En verder vroeg ik me vandaag af hoeveel hersencellen je eigenlijk moet missen om bij de klantenservice van de NUON te mogen werken. Maar dast dat is weer een ander verhaal.

Ritueel Gedoe

Vandaag stond ik, bij wijze van goed ritueel afscheidsgebruik, ooit elders verzamelde schelpjes in het water van het IJmeer te smijten. Er was mij verteld dat ik daarbij dan ook moest schreeuwen waar ik afscheid van aan het nemen was. Maar dat lukte niet zo. Het bleef bij wat binnensmondse verwensingen en ander gehannes. Wat achteraf nog niet slecht uitkwam, gezien het echtpaar met hond achter mij dat de hele scene geamuseerd stond op te nemen.
Maar verder heb ik mij keurig aan de dramatische spelregels gehouden hoor. De lucht was grijs, het water nog veel grijzer, ik had een vreselijk oude afgetrapte jas aan en m’n haar in een slordig staartje. Een Fisherman’s Friend erin en hopla, tranen met tuiten en gooien maar. Zonde dat er geen cameraploeg voor handen was om dit B-film moment vast te leggen.
In elk geval: het hielp (qua goed ritueel afscheidsgebruik) natuurlijk geen ene reet. Waar ik na een slapeloze nacht van opknapte was het wandelingetje langs het water en de frisse lucht, maar dat had ook zonder die toestand gekund. Een volgende keer ga ik het ritueel verbranden eens uitproberen. Of heet dat gewoon een kampvuur?

Om dit hele zondagmiddagtafereel feestelijk op te leuken, hier maar liefst twee digi’s van de dag die op vernuftige wijze Flip-Flappen. Zie muis op plaatje en bewegen. Stoer.