Kerstverwarring

Ze zouden Christmas-eve bij andere familie zijn. Dus ik dacht, oh, dan zijn ze dus overdag hier. Want eve is vast van evening.
Maar nee, eve is De Gehele Dag.

Onder het kerstdiner hadden we het over nog meer verwarringen.
Boxing Day.
Dat is tweede kerstdag op z'n Engels. Dus ook op z'n Nieuw-Zeelands. Mijn enige Boxing Day vierde ik rond een buurthuis in the middle of nowhere in Nieuw-Zeeland. Druk oefenen voor de toneelstukjes van mijn schoonouders. Die waren destijds namelijk vijfentwintig jaar getrouwd, en dan mag je helemaal aan de andere kant van de wereld wonen, je kwam ooit uit het land van Maas & Waal dus je doet stukjes. Busje komt zo en dan met een andere tekst. Enzo.
Afijn.
Boxing Day.
Of ik wist waar dat eigenlijk vandaan kwam, vroegen ze me vanavond onder het vleesgerooster.
Natuurlijk zei ik dat ik dacht dat het iets met bokswedstrijden te maken had en dat dat dan vast een oude Engelse traditie zou wezen.
Mis.

Boxing Day komt wel uit Engeland maar heeft niets met gebroken neuzen te maken. De welgestelde upperclass had namelijk ooit de gewoonte om alle overblijfsels van het feestmaal van eerste Kerstdag te verpakken in dozen (let op: boxes!) en te verspreiden onder de armen. Boxes dus. Boxing Day. Tweede Kerstdag. Gewoon 'n Charles Dickens-toestand. How British.

Speaking of which, de bezoekjes van de Nieuw-Zeelandse afdeling van de familie doen wonderen voor m'n Engels. Ik kan nu vrij vloeiend en zonder al teveel armbewegingen uitleggen hoe het zat met het gaslek, dat ik het best fijn zou vinden als er iemand mee zou helpen afdrogen en wie Jeroen Zijlstra is en waar hij over zingt.
Met Pasen of eerder zijn ze weer van harte welkom.

Vrolijk Kerstfeest Allemaal!

Hmpf

Nou probeer ik de hele tijd van die leuke twinkelsterren voor u lezer te produceren, krijg ik alleen maar platte. Zonder twinkel.
Dames en heren webmeester: wat doe ik verkeerd en hoe moet het wél? Want bij jullie twinkelt & schittert het prachtig en ik zie onderhand (kerstboom) groen van jaloezie.

Rugzak

Over het algemeen heb ik niet zoveel vertrouwen in acteurs die ineens moeten gaan schrijven of fotograferen of presenteren. Schoenmaker en de leest, denk ik dan. Acteren lijkt me al ingewikkeld genoeg. Of fotograferen. Of schrijven. Beter een ding goed kunnen dan vijf middelmatig. Of zoiets. U begrijpt de strekking wel.

Maar over een meneer moet ik m'n mening herzien. Die meneer is Dolf de Vries. Dolf de Vries is acteur maar gaat ook vaak op reis. En schrijft daar dan een boek over. Huppeldepup (land) in een rugzak.
Dolf de Vries is inmiddels al vaak op reis geweest en er is al een hele rugzak vol met boeken over zijn belevenissen. En die boeken zijn hartstikke leuk!

Het allereerste boek dat ik las ging over zijn reis naar China. Dolf schrijft erover op een manier dat ik ook naar China wil. Vervolgens ging ik met Dolf naar Australië. Dat was natuurlijk riskant, want als meneer Dolf ineens klinkklare onzin over Sydney had geschreven, had ik zijn hele oeuvre gelijk in de vuilnisbak kunnnen gooien. Ik was namelijk ook eens in Sydney dus ik heb hem overhoord. Maar er was geen onzin te lezen, in tegendeel, hij vulde zijn indrukken aan met wat geschiedenis en van die geschiedenis was ik niet op de hoogte.
Het absolute examen was zijn boek over Nieuw-Zeeland. Aan Nieuw-Zeeland moet je niet komen. Over Nieuw-Zeeland moet je geen onwaarheden schrijven, dan kom je aan mij. Aan de andere kant hoef ik ook geen boek vol met uitspraken als - het is hier zo mooooi - of - er zijn zoveel schaaaapen. - Over Indonesië kun je me allerlei dingen wijsmaken die ik zo aanneem, want ik ben er nooit geweest. Maar in Nieuw-Zeeland was ik wél.
Maar ook hier ging Dolf op geen enkele manier de mist in. Gewoon een realistisch beeld van het land, de geschiedenis en haar bewoners. Bovendien worden alle feiten afgewisseld met privé-belevenissen over bijvoorbeeld de bus of de camping waar Dolf en zijn vrouw Lout toevallig die nacht stonden geparkeerd. In de boeken van Dolf krijg je geen historische beschouwing door je strot geduwd, maar krijg je en passant veel informatie. En dit alles met een flinke dosis humor en relativering. Mooie combinatie is dat.

Op dit moment ben ik bezig in Canada in een rugzak. Ik ben nog nooit in Canada geweest maar ik wil er wel graag naar toe. Geen idee waarom, sommige landen trekken aan je. India zegt me bijvoorbeeld helemaal niks. Vietnam ook niet. Maar Dolf is wél in India en Vietnam geweest. Als ik Canada uit heb, ga ik me wagen aan de minder aantrekkelijke landen uit Dolf's rugzak. Want Dolf krijgt iedereen overal enthousiast over.
Lezen dus die boeken! Of aan de kerstman vragen.

Poets

Ik heb inspiratie opgedaan bij die ramen-lap-mevrouw van vanochtend. Ik hou poetsdag vandaag.
*Poets Poets*

Pre Kerst

Het hagelt ineens behoorlijk en Kind-I en II proberen mij ervan te overtuigen dat dit écht sneeuw moet zijn want het blijft liggen. Vijf minuten lang. Ze hebben goede hoop op een witte kerst, ook al hebben ze onlangs bij het jeugdjournaal nog gehoord dat het er niet in zit. Een witte kerst. Kind-I en II zijn de laatste tijd nogal bezig met het weer. Ze kijken om de haveklap op de thermometer die buiten aan het voorbalkon hangt.

Net hoorde ik een gil. Op temperatuurcontrole hadden zij iets engs gezien. De Kerstman was in gevaar! Hij zou een ongeluk krijgen! Onze bovenburen zijn ook slachtoffer van De Klimmende Kerstman Trend en blijkbaar was door de wind het klimmen omgeslagen in tegengestelde richting. De opblaasbare kerstman bungelt zielig aan hun balkon, af en toe waaien zijn voeten langs ons raam. Desondanks geloof ik dat het donderdag wel goed gaat komen met die cadeautjes onder de boom.

Omdat wij nu toch met z'n drieën voor het raam staan, zijn we getuige van iets nog veel raarders. Het hagelt, auto's rijden langzamer en wij bespreken de Bungelende Kerstman en de Witte Kerst.
Aan de overkant van de straat rent een mevrouw in rode trui en paarse bodywarmer op slofjes haar benedenhuis uit. In haar hand heeft ze een emmertje sop. Terwijl de witte bolletjes naar beneden knallen, gaat de mevrouw als een gek de buitenkant van haar ramen zemen. Ze neemt ook even de voordeur mee en als slotstuk gooit ze een emmer water over haar stoep en boent die schoon met een bezem. De bezem stond in de gang te wachten.

Alles is nu weer normaal. De sneeuw is weg, mensen wandelen rustig over de stoep en de mevrouw is weer binnen. Ze heeft prachtig schone ramen. Misschien is dat wel een zeer Oud-Hollands gebruik: ramen zemen als het hagelt. Misschien staat het wel aanbevolen in het Grote Boek Der Huishoudelijke Arbeid.
Ik ga nog maar eens een koffie maken.
En ik bedenk me ineens dat als er mevrouwen bestaan die ramen zemen als het hagelt, het helemaal niet raar is om je scheve, half verlichte kerstboom leeg te halen en opnieuw op te tuigen. Dat is, vergeleken met ramen zemen als het hagelt eigenlijk verdomd gewoon.