Zaterdagmiddagbesteding II (op IJburg)

Wetenschappelijke Informatie

We zijn nu drie dagen verder en al drie dagen loop ik te jodelen van de jeuk. Jeuk aan je handpalm is vrij onhandig. Het krabt niet lekker. Daarom loop ik met m'n handpalm tegen allerlei dingen aan te schrapen. Bureaustoelen, kantoortafels, kasten, deurposten. Soms zet ik m'n tanden in m'n hand en bijt ik keihard in m'n handpalm. Dan heb ik een bult met zo'n mooi tandenrandje eromheen. Mijn collega's zijn wel wat van me gewend, maar dat geschurk tegen kantoormeubilair vinden ze raar. Ik lijk wel een schurfterige hond.

Omdat ik helemaal niet wist of wespen eigenlijk angels hebben, ging ik eens op zoek naar wat Wetenschappelijke Informatie. Misschien zit er namelijk een of ander staafje (zo denk dat angels eruit zien) onder m'n huid en moet dat er gewoon even uitgerukt worden. (uitgerukt klinkt dramatischer dan: met een pincet eruit gepeuterd) Al lezend over de meest vreselijke allergische reakties op een wespensteek, kwam ik dit hier tegen. (dat roze gedoe eromheen is van mij om de Wetenschappelijke Informatie wat op te leuken. Wetenschappelijke Informatie is namelijk heel zinnig, maar wordt doorgaans wat saai vormgegeven.)

Zo las ik dus wat u nu leest: dat die wesp waarschijnlijk niet zijn angelstaaf in mijn handpalm heeft achtergelaten, maar gif. En dat gif lokt ook nog soortgenoten. Ik vind dat behoorlijk verontrustende Wetenschappelijke Informatie, en ben gelijk tot aktie overgegaan. Dat gif moest eruit, voordat mijn lichaam zou transformeren in een soortement van Wespen Soos. Dat begrijpt u natuurlijk wel.
Dus eerder deze avond nam ik, bij gebrek aan pincet, een speld ter andere hand, en boorde die in mijn handpalm. (boorde klinkt dramatischer dan: ik frummelde voorzichtig de bult open) Er kwam iets uit de bult. Ik denk gif. Of lichaamssappen, dat weet ik niet helemaal zeker.
In elk geval heeft het geholpen. Ik heb minder jeuk. Maar nou heb ik weer slaap. En over de remedie daar tegen heb ik heel lang geleden al eens heel goeie Wetenschappelijke Informatie ingewonnen. Ik wens u een aangename nachtrust. Zonder jeuk maar met leuke dromen.

Onderweg

Onderwegfoto's maken is leuk. Een beetje uit het raampje van de auto hangen en kijken of je met een vaartje van 120 km p/u die ene boom er toch op krijgt. Of dat huis. En of de vangrail wel recht zal zijn. Ik hou van onderwegfoto's. Ik hou eigenlijk ook wel gewoon van onderweg.

Buren

Vandaag kwam ik mijn bovenburen weer eens tegen op de trap. Mijn bovenburen, man + vrouw voorzien van dochter en kleinkinderen, die leeftijd dus, zijn best ingewikkelde mensen. Vind ik. De man bijvoorbeeld praat een soort onverstaanbaar Amsterdsams. Sinds een paar jaar kan ik zijn gemompel ontcijferen, maar daar gingen nogal wat genante voorvallen aan vooraf. Bijvoorbeeld die keer dat hij mompelde dat ik mijn sleutelbos in de voordeur had laten hangen en ik blij terugbrulde Ja! Ge-wel-dig weertje ja! En die keer dat hij woest op onze deur ramde en in een soort van Swahili ging uitleggen dat hij last had van het lawaai van onze kinderen en dat wij maar moesten verhuizen of geen kinderen hadden moeten krijgen en dat ik in al mijn ontcijferperikelen vergat om kwaad te worden en alleen maar Oh. en Ojee. kon uitbrengen. Terwijl ik technisch gezien alle reden had om hem een zetje te geven zodat hij achterwaarts van de trap af zou donderen. Bedacht ik me later. Te laat. Zomaar een zinloos geweldmoment voorbij laten gaan.

Maar er zijn ook momenten geweest dat de buurman huilend op mijn deur klopte en zijn verhaal wilde vertellen over zijn schoonvader die die middag was overleden, en dat hij zo bang was dat zijn vrouw in zou storten. En dat hij het niet meer volhield en niet meer wist hoe het moest.
En het moment dat hij geheel vrijwillig aanbood om onze nieuwe koel/ijskast de trap op te slepen. Of dat zijn vrouw haar beste vriendin had gevraagd om oppas te zijn voor onze jongste kind. En dat dat de liefste oppas van de wereld bleek. Of die keer dat een van de kinderen midden in de nacht op de huisartsenpost werd ontboden omdat de huisarts een levensbedreigende ziekte vreesde, en de buurvrouw in haar ochtendjas in ons huis achterbleef om op het andere kind te passen. Die gewoon lag te slapen. En dat ze achteraf niet had gesnapt hoe de afstandsbediening van de televisie werkte dus dat ze daar helemaal alleen, in haar ochtendjas in een doodstil huis op ons had zitten wachten. Tot we terugkwamen met een kind met een flinke griep en niks engs verder.

Terugkerend gedoe blijft echter het kinderlawaai. En ook al hebben ze zelf twee kleine kleinkinderen en zijn ze zelfs oppasouders geworden van twee nog veel kleinere kinderen, er zijn geen lawaaieriger kinderen op deze aardbol dan die van ons. Vinden zij. Iedere keer dat ik ze tegenkom moeten ze even kwijt dat hun glazen in hun vitrinekast staan te trillen en dat ze blij zijn als onze kinderen in bed liggen. Nou zijn wij dat zelf ook best vaak, dus zover ga ik nog met ze mee, maar voor de rest vind ik dat wij nogal gewone kinderen hebben. Die in een te klein huis midden in Amsterdam opgroeien en af en toe ook een toneelstukje met piefpafpoef willen opvoeren of mee willen swingen op Maud of Ernst- je bent een soepkip- Bobbie en de Rest. Dat ons plafond ook wel eens stukjes loslaat als een van hun oppaskleinkinderen op bezoek is, laat ik dan maar achterwege.

Het alleringewikkeldst vind ik de manier waaróp ze melden dat ze last hebben van kindergedruis. Zo beginnen ze altijd met een vriendelijk hallo, hoe is het ermee? Vervolgens wisselen we wat gemopper op de staat van ons trappenhuis uit, en dat de bakker belachelijk vroeg sluit tegenwoordig, en dan...als een van de kinderen z'n hoofd om de deur steekt om te kijken met wie ik sta te kleppen zeggen ze iets als: Hallo, kleine druktemaker! Gaat het goed? Wat kan jij weer rennen zeg. Mijn hele vitrinekast met glazen staat te trillen als jij thuis bent. Maar ja, je moeder kan je ook niet vastbinden hè?
Zucht.
Allemaal hartstikke luchtig en langs de neus weg, maar ondertussen. Ik hou niet van steken. Niet van wespen en niet van die onder water. Bleh.
Maar vandaag deed ik eens wat anders. Ze kwamen langs met hun oppasgespuis, zeiden weer iets over lawaai en niet vastbinden, kwamen later zonder oppasgespuis weer terug en daar boven aan de trap wachtte ik ze op. Zogenaamd grappig stond ik wijdbeens met mijn armen over elkaar en zei lachend: Zo. Dus jullie hebben weer last van onze kinderen, hahaha, nou, hahaha, ik kan er werkelijk geen ene bal aan doen, hahahaha, ik kan ze tenslotte niet vastbinden hè? HAHAHAHA!
De buurvrouw liep door naar boven, de buurman bleef staan en zei met een bloedserieus gezicht dat kinderen ook moeten uitrazen na zo'n dag op school en dat hij dat wel begreep. Enzo. Hij mompelde nog iets onverstaanbaars waaruit ik het woord vitrinekast met glazen destilleerde en wilde doorlopen naar de trap. Ik sloeg hem hartelijk op zijn schouder en liep mijn huis in met de woorden Nou buurman, ik hoor het wel als het de spuigaten uitloopt hè? Fijne avond nog! Dag!

Buren-Interactie, mensenmensen wat een gedoe op een etage in Amsterdam. En dan heb je net de sleutel tot een aanvaardbare uitwisseling van ergernissen gevonden, krijg je een aanbieding om naar een knoepert van een eensgezinswoning op IJburg te komen kijken. Wéér nieuwe buren. Zucht.

Gemeen

Een stomme wesp heeft mij gestoken. Hoe haalt hij het in zijn kleine wespenharses! Ik kon er helemaal niks aan doen. Wist ik veel dat hij tijdelijk in de mouw van mijn jas woonde en dat hij, net op het moment dat ik m'n stuur vastgreep, naar buiten zou komen? En hoe kon ik nou weten dat dat precies het moment zou zijn dat hij in mijn handpalm, al stuurvastgrijpende, geplet zou worden tussen stuur en hand? De halve zomer heb ik als een idioot zitten zwaaien, hele terrassen op stelten gezet en zo heel hoog hysterisch gegild en dan gebeurt er niks.
En nu, in de herfst (en herfst it is mensen, heeft u die bladeren al gezien?) als alle wespen allang in hun wespenwinterslaap of whatever afwezigheid moeten hangen, word ik gestoken! In m'n handpalm! Kijk dan! Be-lache-lijk!





En Prrrrrrrikweg helpt natuurlijk niets. Niks prrrrrrrik weg, prrrrrrrik nog steeds. Ik zit hier gewoon met een dikke hand door zo'n stomme dikke vette wesp. Nou ja zeg.
(Mocht u nou onverhoopt helemaal niks van bovenstaande foto vinden, dan kunt misschien mijn hand gaan lezen. Bedacht ik me net.)
(In dit stukje zitten best een aantal kromme zinnen. En die ga ik mooi niet rechtbreien. Geen zin in. Komt allemaal door die wesp.)