23-10-2004 21-10-2004
Sssst, Verrassing! In mijn portemonnee zitten drie kaartjes voor de film van morgen. Die heb ik vanavond al opgehaald. Het is een vreselijke tekenfilm maar ik ga er toch naar toe. Het is namelijk de allergrootste wens van Kind I en II. Het compromis van ons als ouders is dat ik ga en hij niet. Dus dat we in elk geval niet met z'n vieren naar die vreselijke film hoeven. Dan kan hij ons opvangen als we weer thuiskomen. En koken. En alles aanhoren. Van dat die dit deed en die dat en dat het heel spannend was en eng en dat het ook weer goedkwam. Tenminste, daar ga ik voorlopig maar wel even van uit. Morgen na een ochtend werk haal ik ze thuis op en gaan we in de tram. Dan stoppen we op de Munt en dan geef ik ze allebei een klein gouden envelopje. Geen idee wat er in dat gouden envelopje zit, maar dat kreeg ik bij de kaartjes. Een verrassing op een verrassing dus. Ik zie een beetje op tegen de vreselijke film-zit maar de hoofdjes van Kind I en II zullen alles goedmaken.
odette 10:07 PM [6]
20-10-2004
Moord op de Stoptrein Voor haar. Uitprinten, aan een stokje bevestigen en voor hun neus mee zwaaien. Dingetjes en Datjes moeten met grof geschut worden aangepakt.
odette 12:51 AM [7]
19-10-2004
Les 5 Ik zit op sport. Vroeger toen ik klein was zei je dat je onder sport zat. Je zat onder balletles. Afijn. Zo'n sportschool maakt het slechtste in me los. Als ik me alleen bezighou met mijn eigen schema en een beetje rondgiebel met de vrouwen van mijn leeftijd, gewicht en uithoudingsvermogen gaat het allemaal best. Mijn favoriete toestel is zo'n rending waarbij je in grote voetstappen staat en met je armen stangen moet vasthouden. Je rent dan als het ware als een echte marathonloper en het is hartstikke zwaar. Mijn toestel staat voor mij afgesteld op L1. Dat zegt u niks maar wacht maar af. Bijna alle vrouwen hebben L1 of L2 en rennen dan tien minuten. Dan hijg en zweet je als een gek maar je hebt wel het gevoel iets gedaan te hebben. Het heet ook niet voor niets een Cardio-Onderdeel. Alles gaat goed totdat er een man mee gaat doen. Zo'n man die een kop kleiner is dan ik, vast tien jaar ouder en die dan ook gaat rennen. Alleen zet hij het apparaat op L12. En rent dan vijftien minuten. En kan daarna nog lopen en gewichtheffen. Gisteren was ik het zat. Ik heb mijn apparaat stiekem op L5 gezet. Ik laat me niet een beetje inpakken door zo'n klein mannetje zeg. Bij L12 krijg ik de voetstappen niet eens in het rond maar L5 moest haalbaar zijn. Ik heb het gehaald, mijn tien minuten op L5. Het stoom kwam uit m'n oren en m'n hart bonsde als een gek. Maar ik was natuurlijk hartstikke trots. Nu voel ik ineens dat ik bilspieren heb en mijn bovenbenen zijn net boomstronken die ik meesleep. Misschien moet ik de man de volgende keer eens vragen hoe lang hij eigenlijk op sport zit. Of onder.
odette 02:18 PM [9]
Dimitri & Kitty Misschien had ik niet moeten kijken. Misschien was dat niet handig als je al middenin een grote wheeeeeeh zit. En eerder vanavond maakte ik ergens anders nog een grapje. Moet je 's kijken, zei ik, wat een vrolijke televisieprogrammering. Hoe krijgen ze het voor elkaar, daar op Nederland I. Maar goed, ik keek eerst Spoorloos, toen iets waarbij Bastiaan Ragas een style-award won en toen dacht ik nou, dan kan die uitzending over de Mensen van de Uitvaart er ook nog wel achteraan. Ik viel meteen middenin in het verzorgen van een dode oude mevrouw met vijf huilende dochters. Ze maakten hun dode moeder mooi en deden haar mooie kleren aan. Aha, dat herkende ik. Alleen kreeg mijn vader natuurlijk geen bloes met motieven aan, maar zijn lievelings fleecejack en een grijze broek. En zijn schoenen, dat moest erbij, vonden wij destijds. Mijn vader had altijd zijn schoenen aan, zelfs op de camping bij dertig graden, dus in de kist moest dat ook. Ik kon het hele verhaal van deze voor mij onbekende familie nog allemaal best aan, totdat het moment kwam waar nogal duidelijk en plastisch werd getoond hoe de crematie-oven werkt. Er lag een mapje met ovenrapporten en een mevrouw duwde een kist in de oven. Daar moest ze nog wat spierkracht voor gebruiken ook, want dat is zwaar, zo'n kist, en die oven staat op ooghoogte. Oh. Dacht ik. Zo ging dat dus negen weken geleden. Dat hebben ze vast niet in hun eentje gedaan. Mijn vader was een grote man in een grote kist. Voor mijn vader hadden ze met z'n tweeën moeten zijn. Dat kan niet anders. Vervolgens kregen we best hilarische beelden te zien van een kist die met een heftruck naar binnen werd getakeld omdat hij het trapgat niet in kon. En zagen we de uitvaartdienst van de eerdere oude mevrouw waarbij het nummer Vlieg met me mee van Paul de Leeuw werd gedraaid. De mevrouw van het uitvaartbedrijf vond dat zelf ook nogal heftig, zei ze. Maar de oude mevrouw had dat zo gewild en aldus geschiedde. Een werkelijk prachtig moment was het kleine stukje waarin de twee uitvaartmevrouwen in de gang stonden te wachten, en een het te kwaad kreeg bij het horen van applaus uit de zaal. Ze werd getroost door de ander die "haar eigen man net had weggebracht" De twee vrouwen troostten elkaar en praatten wat over de crematie van de echtgenoot van de een. Wij hadden in eerste instantie geen mevrouw, die negen weken geleden. Wij hadden Dimitri. Dimitri was ongeveer vijfentwintig en zat keurig in het zwart bij ons aan tafel om alles voor de uitvaartdienst door te spreken. Dimitri had een laptop en een koffer met folders. Dimitri was ontzettend aardig en hulpvaardig en luisterde geduldig naar het verslag van de afgelopen nacht waarin mijn vader stierf. Dimitri was rustig en handelde alle stappen zonder haast af. We konden het niet laten hem te vragen waarom hij dit vak had gekozen. Zo vroegen we ons de hele rest van de week af wie die mensen zijn die een dode opmaken en aankleden, de ene uitvaart na de andere regelen en dit alles met gepast respect voor elkaar krijgen. Mijn moeder had vorige week een afspraak bij het crematorium over de as van mijn vader. Bij die afspraak zat een onthutste mevrouw van het uitvaartbedrijf met een onthutsende mededeling. De kist van mijn vader was destijds gevuld met dingetjes. Briefjes, tekeningen en meer van die dingen die je wilt meegeven. Mijn moeder had de kist gevuld met muntjes van klei. Dat is in het geval van mijn moeder een logische stap, want zij is pottenbakster en er was genoeg klei voor handen. De muntjes waren van ongebakken klei, en ze had nog gevraagd wat er in die oven zou gebeuren. Tijdens zo'n week zijn niet alleen de Dimitri's en de Kitty's praktisch van aard, maar ben je zelf ook soms verbazingwekkend helder. Ze wisten het niet, van die muntjes. Tijdens de afspraak wisten we het wel. Ze waren gebakken. De muntjes. Mijn moeder kreeg acht muntjes mee die de reis van mijn vader hadden begeleid. Ze zaten in een doosje van het crematorium en nu liggen ze in mijn ouderlijk huis. Ze worden gekoesterd.
odette 12:51 AM [10]
18-10-2004
Alle Dertien Kort Wheeeeeeeeeeeeh! (x 13) En ik vind het eigenlijk ook nogal flauw dat blogroll het niet doet zodat jullie helemaal niet kunnen zien dat ik heel hard moet huilen. Zij van hieronder, die van de reis, heeft het altijd over Dramaandag. Ik geloof dat ik, bij haar afwezigheid, die van haar er vandaag bij doe. Van die dagen. U kent ze vast wel.
odette 03:45 PM [8]
Zoek: |