Beter

Geen betere remedie tegen wilde woede dan in je eentje naar de markt. Op het Centraal Station bleek echter dat het Amsterdamse OV zich weer eens een stroomstoring op de hals had gehaald. Er reed niks. Punt. Na een tijd kwam lijn 16 langs, waarvan de bestuurder wist te vertellen dat ze dwars door Amsterdam wilde proberen in de buurt van de Pijp te komen. Ik stapte in. Ik wilde naar de markt.
En warempel, na ruim een half uur sight-seeing Amsterdam ging de deur open op de Ceintuurbaan. Dichtbij genoeg.

Meloenen, kiwi's, aardbeien, tomaten en bosuitjes. Allemaal in slentertempo aangeschaft en nog net niet hardop voor me uit pomtiedommend. Koffie met Antwerpenaren aan een gedeelde tafel, aardige mensen in de rommelwinkel en een cassière met humor in de Dirk. Ik stapte vanochtend beslist niet met het goede been uit bed, maar alleen met mezelf en mijn eigen warhoofd, is het blijkbaar gelukt om het verkeerde been net op tijd te slim af te zijn.

Nazomer

De een noemt het de Hondsdagen, de ander Indian Summer, en ergens kwam ik ook de Oudewijvenzomer tegen. Warme dagen aan het eind van de zomer, tegen het begin van de herfst. Indian Summer klinkt best romantisch, maar ik zit eigenlijk te wachten op de Regenheiligen. Voor het gemak zijn we hier binnenshuis maar vast met wat onweer begonnen.

Ritme

De week van het Grote Moeten is bijna voorbij. Het Grote Moeten is een beweging waarvan ik ernstige Ik Moet Helemaal Niets! neigingen krijg. Ik moet helemaal niet op tijd zijn, ik moet helemaal geen vijf vergaderingen op een dag bijwonen, ik moet helemaal geen wassen draaien, ik moet helemaal niet aardig zijn tegen mensen die niet aardig tegen mij zijn. Het is de kunst om in geval van het Grote Moeten rustig te blijven, je ene been voor het andere te zetten, de dag in te delen in ochtend en middag, om te constateren dat de ochtend al bijna om is. Maar ik laat me maar moeilijk in een ritme persen.

Typisch geval van vakantie-blues, zult u zeggen. Ja. Ook. Maar er zijn extra factoren. Een tram die vier dagen lang niet op tijd rijdt bijvoorbeeld. Waardoor ik mij dinsdag weer eens in een stilstaande tram bevond, met twee vermoeide kinderen en tassen met oogst uit de schooltuinen, bovenop twee hijgende pittbulls waarbij ik nooit goed weet of ik demonstratief moet opstaan en een eindje verderop moet gaan zitten of me niet aan moet stellen. Mijn tram, de IJtram, deed de hele week niet waarvoor hij is ingehuurd. Toen ik weer eens te laat op mijn werk kwam aangescheurd, zeiden mijn collega's lachend dat juist mijn IJtram gebruikt gaat worden om het omgaan met eventuele terroristische aanslagen in te oefenen. Haha. Als het nog even zo doorgaat, wordt de IJtram zélf een broedplaats van gefrustreerde reizigers met terroristische neigingen.

U ziet, zeuren over het Openbaar Vervoer, vanalles moeten en na een week al gaan schoppen, ik zit er weer helemaal in. In dat klote-ritme.

Laatste vakantiedag

Blijburg puilde werkelijk uit. Ik gun ze de drukte in hun laatste dagen van harte, maar ik hoefde er even niet tussen. Het werd ijs en paling in Durgerdam. Niet dat het daar nou uitgestorven was, maar daar daar beperkte de stroom fietsers zich tot een dijk en er hing was. Ik hou van wapperende was in een weiland.





Het was een beetje een rare vakantie, en nu moeten we weer in een ritme. Ik vind dat we zelf al best een goed ritme hadden ontwikkeld. Het flodderritme.