Erger

Ik vind dat de firma Chello of UPC, of hoe het bedrijf het ook moge heten waar wij onze internet-stroom van betrekken, wel weer mag doen waar het voor is ingehuurd.
Al weken plakt en traagt het hier dat het een lieve lust is.
Ik heb er genoeg van.
Wil iemand even een half uurtje voor me in de wacht gaan staan? Ik moet naar een feestje.
Bedankt.







Een plek onder de zon

Kijk. Hierom hou ik nou zo van Martin Bril.

Ik laat u even achter met een word-bestandje. Hij hangt hier uitgeprint op het prikbord voor de broodnodige dagelijkse glimlach. Daaronder hangt een foto van een tegel die ik van Haar kreeg. Op de tegel staat in krom Engels: From concert of life nobody gets a program. Ik weet even niet wat de print en de tegel met elkaar te maken hebben, maar het hangt er alsof het bij elkaar hoort. Of zoiets. Afijn.

Martin Bril, Een eigen erf, 26 februari 2003 (27k file)

Schaamteloos (want promo) gejat van de Volkskrant. En als u lezer toevallig werkzaam bent bij de Volkskrant, en u moeite heeft met copyrights of ander juridisch gedoe: ik zit aan de andere kant van de Wibaut, begane grond naar rechts het gangetje in. Twee keer je pasje gebruiken.








Afvragen

- Rukt de brandweer eigenlijk ook wel eens met Klein Materieel uit?
- Mag je alweer hardop zeggen dat je de stem van Karen Carpenter zo mooi vindt?
- Kun je met Glassex ook je monitor schoonmaken?
- Zou Brideshead Rivisited nog eens herhaald worden?
- Kun je een camper als verhuisbus gebruiken?







Amstel-25

amstel14-8-03.1.1log (43k image)



Amstel, weer koel en ouderwetse wolken 14 augustus 2003 20.17 uur








You've got mail

Ik zie bij collega-loggers vaak van die fijne inbox-experiences. Viagra-pillen of sex-attributen of penisvergroters. Ik krijg ze nooit. Blijkbaar zit er een enorme kuisheidsgordel in deze computer ingebouwd.
Maar vandaag heb ik ook eens een inbox-experience om te delen. Niet afkomstig van vage types, maar van familie. Van je familie moet je het hebben, dat blijkt maar weer.


borden (29k image)







Ouwe Meuk

Vandaag kwamen er mensen naar ons huis kijken. Of liever gezegd in ons huis kijken. Om te kijken of ze hier zouden willen wonen. Zodat andere mensen weer in hun huis kunnen wonen en wij weer in het huis van die andere mensen. Dit fenomeen is ook wel bekend onder de naam woningruil.

In elk geval vind ik het maar een rare gewaarwording. Dat er mensen in je huis rondlopen.
Ze kijken naar hele andere dingen dan wij. Ze vinden hele andere dingen dan wij.

Ze vinden bijvoorbeeld de keuken ruim. Terwijl wij het een keuken vinden waarin je je kont niet kunt keren. Ze vinden de afgesleten voor-oorlogse parketvloer mooi. Die vinden wij dan weer stom. Altijd gevonden. Ze vinden dat "er nog wel veel moet worden opgeknapt" terwijl wij net de boel hebben geverfd. Okee, het is oranje met roze en daar moet je van houden, maar het zit wel strak in de verf. Ze hadden ons huis een half jaar geleden vast een afbraakpand gevonden.

Als er mensen op je huis jagen, zie je ook ineens de dingen die niet af zijn. De plinten die nooit zijn gekocht, na het leggen van de nieuwe vloer. De electriciteitsdraden die niet netjes zijn weggewerkt. Het ongeschilderde trappenhuis met haarplukken van de bovenbuur-hond. De zelf gerepareerde tegelwand waarbij de nieuwe tegels nét iets witter bleken dan de oude. Alle 23.
Ineens lijkt ons huis inderdaad wel een afbraakpand.

Het doet me denken aan het kopen van nieuwe schoenen. Je hoeft nog helemaal geen nieuwe schoenen, de ouwe lopen lekker, maar je loopt toch een schoenenwinkel binnen. Daar pas je een paar schoenen. En ineens zie je dan je eigen schoenen naast het pas-krukje staan. Afgetrapt, versleten, uitgelopen en met de verkeerde veters. Je eigen schoenen, die net nog lekker liepen en waar niks mis mee was, zijn ineens getransformeerd tot -dingen die écht niet meer kunnen!-
Nieuwe schoenen moeten er komen. En wel nu!
Dat die nieuwe schoenen nog voor geen meter lopen, en je de dag erna alweer je ouwe vertrouwde meuk aan hebt, doet even niet ter zake.

Even bekeek ik mijn huis door de ogen van de twee wildvreemde dames. Ik zag ineens tapijt in mijn woonkamer, een wandmeubel, een enorme televisie.
Ik wil helemaal geen tapijt, een wandmeubel en een enorme televisie in mijn huis!
Ik wil hier eigenlijk ook helemaal niet meer weg.
En nou iedereen hier de trap af en huppakee, naar je eigen huis.
Daahaaag!

Ik doe mijn ouwe schoenen nog maar even aan. Al weet ik natuurlijk best wel dat de zolen over een half jaar écht onherstelbaar versleten zijn en ik toch eindelijk dat nieuwe paar zal moeten inlopen.







Kleine Kans

Voor de mensen die vandaag allemaal hetzelfde personeelsblad hebben ontvangen.
Voor de mensen die de moeite hebben genomen wat url's in te typen en door te klikken. Voor de mensen wiens vingers niet van het toetsenbord zijn afgeglibberd. Voor de mensen die nieuwsgierig genoeg waren.
Voor de lezers van de Binnenkans:

WELKOM!








De Scholen Zijn Weer Begonnen!

Nee, dat u even weet waarom het humeur hier tot het nulpunt is gedaald en er weer twee rugzakjes in de gang staan.
Ik heb wel met ze te doen. School hervatten met dit weer is eigenlijk best onaardig. Kun je nog zo graag je vrienden weer willen zien, maar dat kan ook in een zwembad. Tenslotte.
Zouden ze dit jaar ijsjes in het schoolbudget hebben opgenomen?

(Resultaat van dag 1: een bult zweterige kinderen, de helft huilend van de hitte, de andere helft van vermoeidheid. Niks zachtjes-aan beginnen, gewoon lesjes stampen in groep 5. Geen ijsjes, wél een gepeperde rekening voor het overblijven. Verder blij vanwege tafeltjes-keuze, alletwee zijn ingedeeld bij hun VRIENDEN, de juffen zijn aardig, er was nieuw speelgoed in de kleuterklas en Kind-I moet een vulpen. Ik verwacht een algemene stijgende humeur-lijn in samenhang met dalende temperaturen en (dus) voldoende slaap.)








[Archieven]

Zoek: