Albert Cuyp

Hier schat, neem ze allemaal maar mee. Ik verkoop ze toch niet meer.

Vogies

Vanochtend schetterde er ineens een vogel langs mijn balkon. Nou en, zult u zeggen, wat is daar zo bijzonder aan? Nou, dat zal ik even uitleggen. Op IJburg hoor je geen vogels. Af en toe vliegt er een zwermpje verdwaalde eenden over, of ganzen, het zegt in elk geval iets van Gak Gak Gak en klappert verwoed, maar dat is het dan. De enthousiaste vogel langs mijn balkon leek op een mus met een oranje staartje. Hij maakte kabaal voor tien, vloog af en aan en soms bleef hij zelfs als een soort kolibri trillend in de lucht hangen. De kat en ik keken verbijsterd toe. Wat is dát in hemelsnaam?
Het vogeltje kwetterde niet als gewone vogels. Zong ook niet mooi of tjirpte een eind voor zich uit. Dit vogeltje maakte geluid als het opgewonden klakken met je tong. Een staccato Klak Klik Klak klonk door mijn binnenplaatsje. Dat er zo weinig vogels op IJburg zijn, valt je pas op na een logeerpartij in de stad. Dan hoor je weer hoe een ouderwetse merel klinkt of hippen de spreeuwen brutaal om je voeten. Dus áls er dan een een gevleugelde vriend langskomt, wil ik wel graag even weten wie hij dan is. Ik bedoel, zo'n vogel heeft vast een naam.

Nou wil het geval dat ik onlangs een heuse Vogelzang-cd in handen kreeg. Vogelzang in Nederland en België. Op die cd klinkt een enorme verzameling vogelgeluiden, keurig onderverdeeld in rangorde: vogelnaam met cijfer, vogelgeluid, en in het hoesje zelfs nog een korte karakterbeschrijving van het dier. Toen ik hoorde dat er een dergelijke cd op de markt was gebracht, moest ik heel hard lachen van ongeloof. Wie koopt er in godsnaam een cd met vogelgeluiden? Nou, dat zijn er een hele hoop kan ik u melden. Vogelgeluiden zijn bijzonder populair. Een beetje stadssocioloog heeft daar vast een fijne verklaring voor.

De Vogel-cd kwam ineens goed van pas. Uit mijn cd-speler klonk een heel vogelpark. De Gekraagde Roodstaart, de Boompieper, het Goudhaantje, de Tortelduif, de Staartmees en natuurlijk de Merel. Mensch, welk een vrolijkheid, al dat gekwetter. Ik waande mij in een mooi bos, op m’n rug onder hoge bomen, terwijl de vogies hun ding deden. Nummer 19, zo las ik op het hoesje, was de Tjif Tjaf. Even dacht ik dat ik mijn onbekende Klak-vogel getraceerd had. Maar nee, er is een groot verschil tussen Tjif-Tjaf djem-djem en Klik Klak.
Zojuist hoorde ik buiten een hoop lawaai. Mijn vogel heeft gezelschap gekregen van een soortgenoot. Klikkerde-Klak-Klak Hupsakee. De kat kijkt verschrikt naar boven en vergeet helemaal dat vogeltjes ook te vangen zijn. Toen een van de diertjes even halt hield op een balkonrand, maakte ik dit wazige fotootje.





Het oranje staartje is niet te zien maar zit er echt. Als u niet weet hoe deze vogel heet, dan doop ik hem bij deze tot IJburgse Klik-Klak-vogel. Hebben wij ook eens wat stoers.

Boosch

Dat UPC een slechte naam heeft wisten we al. Vandaag hebben zeker dertig mensen van ons blok aan hun klantenservicelijn gehangen met de melding dat de kabel eruit lag. Geen televisie, geen internet. Kan gebeuren, zo'n kabelbreuk. Maar als je Piet, Henk, Erik en Emanuel stuk voor stuk hoort zeggen dat er nog niemand gebeld heeft om een storing te melden, dus dat ze niets kunnen doen, vraag je je af of Piet, Henk, Erik en Emanuel wel in hetzelfde bedrijf werken. Laat staan contact met elkaar hebben over storingsmeldingen. Dinsdag schijnt er een mannetje te komen die de stekker er weer in stopt. Dinsdag. De buurman links sloeg op tilt bij het vooruitzicht van een sportloos weekend, en de buurman rechts vertrekt zo naar zijn moeder. Hier moet gewerkt worden, en daar heb je af en toe een computer bij nodig.
We behelpen ons met een stapel dvd's en het ouderwets inbellen. Dus ik hang nu weer op. Mocht u in de nabije toekomst ergens iets lezen over een kleine opstand op IJburg: dat zijn wij. Blok 24, zonder sport, uploadmogelijkheden en zonder kindertelevisie, maar met enorme schelddrang richting Piet, Henk, Erik en Emanuel.

Voedsel

Broodje kaas, zakje M&M's, koffie, fles Hero fruitontbijt, bak yoghurt, halve komkommer, hand walnoten, drie tomaten, drie glazen rosé, zak paprika-chips. De combinatie hard werken en veel zon is vast niet goed voor de spiegel van mijn welzijn.

On-Zinnen

Zinnen, waarvoor tekstschrijvers verplicht een week naar Siberie moeten worden gezonden, met een slaapzak geschikt voor de Franse Dordogne:

* Een opgeruimde werkplek, geeft ruimte aan creativiteit. (VT-wonen bijlage juninummer, bladzijde 10)

* Weer lekker even kind zijn. (Esta nr.14, bladzijde 33.)

* Een open keuken betekent selectief shoppen voor de mooiste keuken-gadgets. (VT-wonen bijlage, juninummer, bladzijde 12.)

* Stoomcursus vis stomen! (Viva nummer 28 bladzijde 62.)

* Inderdaad, onze spijsvertering is de spiegel van ons welzijn! (Opzij nummer 7, bladzijde 67.)

* Iedereen kan voorgoed worden verlost van overtollig vet, zoals rijbroek, buik etc. (Zone 020 bladzijde 3.)

Haat Haat, Dikke Vette Haat!

Hij staat recht voor mijn deur.
De griezelbus uit mijn jeugd. Ieder jaar kwam hij een keer voorbij en gonsde het in de gangen. De bus is er weer! De bus! De bus van de schooltandarts. De man met de haakjes, de boor en de slagersmentaliteit. Het gemartel vond plaats voorin de bus. De wachtruimte was achterin. Ik zie de poster van de Snoep Verstandig Eet Een Appel-campagne zo voor me. En de huilende kinderen die niet durfden. Volgens mij heb ik daar dat handige truukje geleerd wat later bij gynaecologen ook zo van pas kwam: Ik ben er niet, ik ben er niet. Dit overkomt iemand anders, maar niet mij.
Ik had helemaal geen reden tot angst, mijn ouders achtervolgden mij met fluortabletjes en stuurden me ieder half jaar naar de tandarts. De gewone tandarts. Die zei dat alles goed ging en dat ik weer geen gaatjes had. De schooltandarts wilde hier niets van weten en zocht naar niet ontdekte rottingsverschijnselen. Die hij niet vond, maar wat hem er niet van weerhield om stevig met zijn haak in mijn mond rond te peuren. En me de stuipen op het lijf te jagen.
Nadat hij zijn frustraties op iedereen had uitgeleefd, kreeg je een briefje mee met wat je had. Ik had nooit wat. Je zag de man knarsetanden om deze gemiste kans. Toen mijn ouders hoorden dat er kinderen rollend van ellende en in hun broek plassend van angst de bus betraden, schreven zij ook een briefje. Dat ik nooit meer hoefde te komen. Dat ze het zelf wel regelden met die tanden van mij.
In die tanden van mij zitten nog steeds geen gaatjes. Voor de rest begint men binnenkort met een grote verbouwingsoperatie. De bus voor mijn huis ga ik van de week bespuiten met gore teksten.

Kwaad

De kat is kwaad. En dat is geen pretje kan ik u melden.
Twee weken geleden moest het dier ineens weer in vliegende vaart naar de dieren-EHBO. Ja, die bestaat. Op de Weesperzijde. De Spoedkliniek voor Dieren, zoals het ziekenhuis officieel heet, behandelt zieke dieren, ook 's nachts. Zowel de kinderen als de kat hebben de neiging om kwalen vooral 's nachts uit te bouwen tot Drama. Maar het euvel van de kat kon niet wachten tot de volgende dag, dan is hij dood mevrouw. Vloekend werd er midden in de nacht naar de Spoedkliniek gereden. A raison van 146 euro deed men iets interessants met plas, en was er een A4-tje over hoe verder met de kat om te gaan. Dat we al kenden, maar waar de kat de vorige keer ook al zo kwaad van werd.
Want de kat moet zijn leven lang speciaal voedsel. Alleen bij de dierenarts verkrijgbaar in kleine zakjes voor veel.
En dat lust hij niet.
Maar hij mag niks anders.
Want dan gaat hij dood.
De kat is dus kwaad. En ik ben nog achterstallig kwaad, ook al mag ik alles eten. Het is hier heel gezellig.

Niemandsdag

Verwende truttebollen als we zijn met zo'n strand naast de deur, vonden we Blijburg ineens Te Druk. Ach arme. Dus we reden naar Durgerdam en stopten langs de dijk. Bij zo'n stukje gras aan het water waar geen publiek komt, maar mensen. En honden. En waar we alleen met onze voeten in het water konden omdat zwemmen te eng was. Maar met bekende toren aan de horizon.





Op de terugweg, even voorbij Uitdam, moesten er patatten van GeeJee, voor het lekkerste snack idee. Ook voor gratis generatorgeluiden. Was het maar iedere dag Niemandsdag.