22-5-2004
Er zat een meisje in de tram met haar moeder. Het meisje heeft twintig minuten lang gezongen. Het was een zelfgemaakt liedje.
Wij gaan samen op stap. Wij gaan naar Am-stel-veen. En dan naar Haar-haar-lem. En zo gaan wij naar Ar-harn-hem. En naar Ha-ha-tert en dan naar Nij-hij-méééégen. En dan naar huis.
Wij gaan op stap. Helemaal naar Am-stel-veen. Naar Haar-haar-lem. En dan gaan wij naar Ar-harn-hem. En naar Ha-ha-tert en dan naar Nij-hij-méééégen. En dan naar huis.
Het ging maar door en het hield niet meer op. En nou weet ik nog steeds niet waar ze woont.
odette 01:11 PM [8]
Er was een botsing en een tijdje later een klein persconferentietje. De politieman en de PR-mevrouw van de NS stonden ingeklemd tussen microfoons en camera's. Vooral de PR-mevrouw keek nogal schrikachtig uit haar ogen, maar wij hadden hier geconcludeerd dat dat een passende reactie was op twee gebotste treinstellen.
Er werden vragen gesteld over De Toestand.
De politieman had het over nog geen dodelijke slachtoffers. Hij zei het alsof hij verwachtte dat er elk moment melding gemaakt kon worden van het eerste overlijden.
De PR-mevrouw produceerde in haar schrik nog een veel raarder zinnetje. Ze noemde een telefoonnummer. Daar konden de nabestaanden naartoe bellen voor informatie. Ze praatte door totdat een van de verslaggevers vroeg of er misschien dan tóch mensen waren overleden. Neeneenee, zei de PR-mevrouw snel, het telefoonnummer was voor informatie over gewonden.
Persoonlijk kon ik me, na het zien van het omhooggeklapte treinstel, niet voorstellen dat daar iemand levend uit zou komen. Dat bleek wel het geval. Maar misschien is een gebroken sleutelbeen voor een PR-mevrouw niet PR genoeg.
odette 09:59 AM [1]
21-5-2004
Yo! En mooi dat die tent gisteren de hele dag overeind heeft gestaan en wij er als echte kampeerders voor hebben zitten picknicken. Dusch.
Verslag van Hoe Wij Voor het Eerst Een Tent Opzetten Met Een Onduidelijke Handleiding volgt later. We moeten nu flux naar Nijmgegen. Kampeerspullen ophalen. Je kunt er maar druk mee zijn.
odette 10:34 AM [8]
16-5-2004
Om het feestweekend compleet te maken, kreeg ik vanochtend niet alleen twee erg mooie boeken en een flesje met vreselijk lekker ruikende inhoud, maar nam mijn familie ook nog iets mee vanuit Nijmegen.
Dat ze er waren was al genoeg maar uit een tas kwamen twee doosjes met dia's van vroeger. Ik en mijn overleden moeder, ik aan het strand, ik op de camping, ik in de kinderstoel, ik net geboren en ik in de tuin van het ouderlijke huis.
Ik ben zwaar gelukkig.
odette 06:59 PM [18]
Nou. Het ging zo:
Wij kwamen aan op de Parkeerplaats Europaboulevard. Net voor ons reed een busje. Obelink, stond er op het busje.
Het busje parkeerde. Wij parkeerden erachter. Ruim erachter. Wij zijn niet gek, wij zijn voorzichtig.
Wij maakten een foto van het busje. Voor Peter R. de Vriesch.
Ondertussen reden er meerdere auto's het parkeerterrein op. Er kwamen mensen uit die auto's. Die mensen liepen naar het busje en praatten met de chauffeur. Uit de passagiersdeur kwam een andere man. Hij deed de klep van het busje open, haalde er spullen uit en gaf ze aan de mensen.
De mensen liepen weg met de spullen.
Wij liepen naar het busje. De chauffeur vroeg mijn naam en keek op een schrijfblok. Ik gaf mijn naam en veel geld. Hij had geen BTW-bon. Hij schreef voldaan op de bon en gaf de bon aan mij.
Wij liepen naar de klep en de andere man haalde een enorme doos uit het busje. De andere man sleepte de enorme doos naar onze auto. Wij bedankten de andere man en vroegen hem of ze dit wel vaker deden. Ze deden het vaker maar dit was de laatste keer van 2004. We hadden mazzel, eerst de laatste tent uit de serie en ook de laatste rit van het jaar.
De man liep weg. Wij maakten de doos open. Hij zat erin. De Tent.
Binnenkort gaan wij in het Amsterdamse Bos De Tent voor het eerst opzetten. Samen met nog honderdduizend anderen.
Verslag volgt. U mag ook komen kijken.
odette 06:11 PM [8]
Zoek: