Knal

Dat ik hier typ heeft te maken met nog één werkende groep. De rest spuwde vuur, knalde en ligt nu plat. Er komt een mannetje, maar zoals gewoonlijk weten mannetjes nooit wanneer precies. Eigenlijk had ik door de stad moeten slenteren en veel te veel geld moeten uitgeven. Samen met mijn zusje die nu net van Nijmegen naar Amsterdam aan het treinen is. Er is geen stroomstoring bij de N.S. Mijn zusje baalt, ik baal. We blijven vandaag thuis in de schemer, met als enig licht het licht van deze computer en een bundel windvlagen buiten waar je u tegen zegt. Heel speciaal allemaal, deze zaterdag.

16.30: Ha, zegt het mannetje, er loopt water in uw groepenkast en die is bijna helemaal uitgefikt. Tja, zegt het mannetje vanaf het dak, hier zit een enorme lekkage. Hola, zegt de aannemer, het is nu weekend, maandag bent u de eerste. Twee groepen doen het weer, waarvan een die van de koelkast. Hoe Handig. Is het gevaarlijk? vraag ik. Een beetje, zegt het mannetje maar gelukkig heeft u rookmelders. Fijn weekend verder hoor mevrouw! Mijn zus en ik zijn weer helemaal op de hoogte van elkaars wel en wee, kaarsen worden aangerukt en ik heb vloeken tot een ware kunst verheven vandaag.

Geluk




We gingen naar Blijburg en Kind-II vond een Chinese steen. Chinese stenen zijn heel zeldzaam en bijzonder en zijn alleen te vinden in China, Siberië, Frankrijk en IJburg. En dan zijn er in elk land ook nog maar vier van. Kind-II had dus erg veel geluk dat hij de Chinese steen vond, maar dat was eigenlijk ook weer niet raar want vorige week vond hij een Gelukssteen. Geluksstenen zijn nog veel zeldzamer. Deze stenen kun je vinden in Siberië, Utrecht en IJburg, maar dan moet je heel goed zoeken. Geluksstenen zijn gemaakt van geluk. Dat geluk komt van een mens die toen hij geboren werd al heel veel geluk had. Hij deed een stuk van zijn geluk in een steen en zo werd het een Gelukssteen. Geluksstenen kun je gebruiken als je geluk nodig hebt. Bijvoorbeeld als je een wedstrijd moet spelen. Dan neem je hem in je hand en dan zeg je Ik heb geluk nodig voor de wedstrijd. En dat krijg je dan.
De Gelukssteen en de Chinese steen zijn onder de kraan helemaal schoongepoetst en liggen nu in een doosje. Kind-II is helemaal gelukkig.

En we noemen hem

Walter schreef er van de week al over, en die van hem heet Calimero. Mijn I-Pod heeft geen roepnaam. Soms roep ik waar mijn hoop in bange dagen is gebleven, en helemaal in het begin heette hij Iepot. Maar Iepot bekt niet goed en daarna werd hij eigenlijk helemaal naamloos. Ik vind dat, zeker na het stukje van Walter, een beetje sneu voor hem.
Hij sjouwt namelijk overal mee naartoe, maakt rustig als er opgefokt is en omgekeerd, fleurt bus-en tramritten op en laat zich gewillig vullen met allerhande ongein. Mijn reaktie op Walter was geen grap, in mijn ding zit wel degelijk een hele reutel van the Carpenters. Ik ooeehh en aaaah vaak vrolijk mee met Karen en Richard. Voor al die verdiensten zou het kastje op z'n minst een fatsoenlijke naam mogen krijgen. Ik bedoel, onze mixer heet ook gewoon Hoebschrabschrab, en een mixer is toch een beduidend minder noodzakelijk apparaat dan een muziekkastje. Mijn kastje heeft niet eens een sok maar een Kitsch Kitchen-zakje. Wel heel schattig rood met wit geblokt dus reuze knus maar natuurlijk niet stoer. En eigenlijk onhandig want hij moet steeds in en uit dat zakje en dat is stom.
Mijn I-Pod moet een naam heb ik besloten. Een jongensnaam want het is een mannetje. Ik denk zelf aan Henk maar daarvan loop ik nog niet helemaal juichend rond. U mag dus het reaktiedinges spammen. Leuk hè? Gaan we daarna geboortekaartjes sturen en hem dopen. Met één druppel water.

Gelukt!

Mijn mailbox zat vol met allerhande vragen, voorstellen en updates. En spam natuurlijk. Tussen de foto's van grafzuilen, en of ik maar een mooie wilde uitzoeken voor mijn vaders graf, berichten over gammelheid en vragen over menstruatieperikelen (u ziet, ik heb een gevarieerd mailgezelschap om me heen) stond een roepende Hippo met een NU! NU! NU! en Ik stuur je een printscreen!
Ik lag om tien uur in mijn bed te snotteren, maar dankzij Hippo hier de vijf vieren.





Mooi hè? Vier is een geweldig getal. En over vier uur word ik geacht bij mijn werkgever aan te treden dus ik ga maar eens in de zwabberende benen.

Zacht Zeer (© ™)

Kijk, soms zijn er mensen die precies aanvoelen wat je nodig hebt in tijden van verwarring en gedoe. Muziekjes. Zielige muziekjes. Vandaag was zo'n dag dat je gewoon in je bed had moeten blijven liggen, niet meer warm wordt en de hele wereld dood kan vallen. Eigenlijk. Maar je laat niks en niemand doodvallen, ik stond gewoon weer op en deed wat er gedaan moest worden.
Nu zit ik met m'n voeten op een kruik een beetje op te warmen en luister ik naar de muziekjes die ik kreeg van die lieve gekke Sas. Barry Manilow, Doobie Brothers, Gilbert O natuurlijk en, oooooh wat een goed idee! the Baby's! Isn't it time. Jippie Jahoe! Wie zei er ook alweer dat je elkaar nooit echt kunt begrijpen via een beeldscherm?

Zondagmiddagbesteding

Kind-I en ik fietsten naar Kaap Kot en liepen daarna over het pad door het water waarvan ik de naam nog steeds niet weet. Het is een mooi pad. Links Durgerdam, rechts IJburg en daartussen loop jij op stenen en gras. Mooie bomen ook.
Kind-I en ik hadden een missie. De vorige keer dat we op het pad liepen, moesten we door kou en te weinig sjaals om halverwege terugkeren. Nu zouden we helemaal doorlopen tot het einde. Om te kijken hoe ver precies het pad in het IJmeer zou steken, en gewoon, om te zien wat daar was, aan het einde.

Het water klotste tegen de stenen, de zon scheen en we wandelden rustig voort. Een goed moment om een beetje te suffen of na te denken hoe het verder moet met het leven. Ofzo. Het pad bleek langer dan gedacht. We waren IJburg al zo'n beetje voorbij en kwamen ter hoogte van de vuurtoren van Durgerdam. Die toch een behoorlijk eind in het IJmeer ligt. Maar de wandeling bracht ons bij een prachtig eindpunt. Een klein schelpenstrandje waar zowaar een rieten stoeltje klaarstond. Er stonden palen met borden over marifoons waar we niet veel van begrepen. Er was ook een uitkijktoren maar die was wel erg hoog. Ik zakte in het stoeltje, legde m'n benen op de speciaal daarvoor neergelegde kei en Kind-I deed dingen die kinderen van tien doen. Proberen of je schoenen echt nat worden als je ze in het water steekt bijvoorbeeld. En schelpjes zoeken, een hol maken en een rondje om het eindpunt heen lopen en net niet helemaal in het water vallen. Ik zat op mijn stoeltje en zag IJburg in de verte. Er kwamen roeiers langs en er waren witte zeilen van bootjes ver weg. De combinatie van zon, water en bootjes maakte me erg gelukkig.

Het was tijd om weer terug te lopen. Nu rechts Durgerdam en links IJburg. Onderweg kwamen we mensen tegen die vroegen of het nog ver was. Ook zij hadden de lengte van het pad verkeerd ingeschat. Kind-I zwengelde de Ik wil een hond-discussie nog maar eens aan en we waren onderhand best moe. We fietsten weer terug, en eenmaal thuis konden we vrienden omhelzen die lange tijd uit het oog waren verloren. Een perfecte zondag, en dat was het.

Hier voor u de plaatjes. En zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb voor het hoge ansichtkaartgehalte. Mensen: als u klikt ziet u vijf ansichtkaarten! Met de hartelijke Groeten uit IJburg.