Mag het geluid uit?

Vandaag ging ik een kast verven. Daarvoor moest ik eerst ontdekken dat ik vorige week de verkeerde grondverf bij de HEMA had gekocht. Namelijk stink-grondverf. Ik verf nooit met stink-verf moet u weten, alleen met verf zonder damp.
Omdat ik de stink-grondverf had gekocht, moest er ook stink-uiteindelijkeverf overheen. Want stink hoort bij stank en zonder damp hoort bij acryl. Ik was dus zwaar de pineut met al die luchten. Gelukkig speelde dit geheel zich af in een ruimte waar ik 's avonds niet meer hoefde te zijn, dus de kast staat nu eenzaam en alleen in een verlaten atelier na te stinken en op te drogen.
Tijdens deze activiteiten rommelde mijn jongste zoon om me heen. Hij had nergens last van want hij gameboyde. Hij gameboyt de laatste tijd nogal heftig en dat vind ik allemaal geen levensbedreigende zaak. Wat wèl een aanslag op mijn geestelijke gezondheid is, is het geluid van het gameding. Steeds hetzelfde hyperende computerdeuntje in je omgeving, dat doet iets met een mens. In elk geval heeft de hyperende computerdeun zich stevig in mijn gehoorgang genesteld. Zo hoor ik het nu nog. Terwijl mijn jongste zoon toch echt al een tijd op zijn eigen oor ligt en de gameboy op -uit- staat.

Het geluid in mijn oor gaat zo: tè-tè-tèddètètè tè-tè pèèè-pèbbepèbbepèbbepèbbe pèèè tè-tè-tèddètètè tè-tè.
En nou dacht ik, in combinatie met die stinkverf: het zal toch wel goed gaan in mijn hoofd?

Slapen (bijna)

Brie

Hier op IJburg hebben we een supermarkt in een tent. Dat went. De supermarkt is eigenlijk gewoon een Vomar die wacht een plaatsje in het Ooit Af Te Komen Winkelcentrum. (zucht)
Onze Vomar in de tent verkoopt een soort brie die af en toe in de aanbieding is. Dan moet je toeslaan! Deze brie, van vaag merk, is namelijk precies één dag zoals brie moet zijn. Laatst smeerde ik op dag twee 's ochtends vroeg een boterham-brie voor mee naar het werk. Halverwege de tramrit naar het Centraal dacht ik nog: wat ruik ik toch? Dat was mijn tas, zo bleek later in de metro. Heel stiekem heb ik het zakje boterham-met-stinkbrie in de vuilnisbak van halte Wibautstraat gepropt. Volgens mij is het goed mogelijk een heel metrostation te ontruimen met tien stuks tweede-dag-brie van de Vomar op IJburg.

Oren en zo

Hij stond hier ook al op het programma, Beestachtig mooi in het van Gogh. Maar nu was Kind-II er ineens onverwacht (voor mij tenminste) met zijn klas geweest.
Prachtig! vond hij het.
De rest van middag worden er nu knuffels met 1 oor, hijzelf met 1 oor, de kat Teun met 1 oor en dierendropjes met 1 afgebeten oor getoond. Ik heb hem voor de zekerheid maar even verteld dat meneer van Gogh dat destijds niet voor de lol deed. Dat met dat oor.

Ik ga je nog duizend verhalen vertellen

Job uit het reactiedinges vroeg wie de meneer hier rechts is. De meneer rechts is mijn oom en hij heet Gert. Toen ik klein was heette hij oom Pof. De meningen over de herkomst van zijn bijnaam zijn verdeeld, maar het is zeker dat ik destijds die naam verzon.
Ik kwam mijn oom vier jaar geleden tegen op de begrafenis van mijn moeder. We hadden elkaar ruim dertig jaar niet gezien, zoals ik mijn moeder bijna achttien jaar uit het oog was verloren. Met mijn moeder werd in de loop der jaren het contact voorzichtig hersteld. Het is nooit helemaal goed gekomen en dat is jammer. En toen ging ze dood en nu kan ik haar niets meer vragen. Ik weet niet veel van haar achtergrond, en dus ook niet veel van deze tak van mijn familie. Ik heb herinneringen totdat ik een jaar of acht was, maar dat zijn er maar een paar. Scherpe herinneringen, maar vooral veel vage gevoelswolken die op de meest vreemde momenten opduiken. Geen plakboeken, geen familiefilmpjes en maar een handjevol foto's. Daar moeten de herinneringen dan mee op peil worden gehouden.
Maar nu is daar mijn oom, haar broer. Na een toevallige ontmoeting een tijdje geleden, weer tijdens een begrafenis, spraken we af om elkaar te zien. Dat gebeurde vorige week.
Mijn oom heeft dezelfde ogen als mijn moeder, af en toe is het alsof ik haar aankijk in plaats van hem. Hij heeft ook dezelfde humor en dezelfde lach. We lachten veel, dronken wijn en wisselden voorkeur voor knoflookrijk voedsel uit. We proefden elkaars eten en hij verzon ter plekke een persoonlijke missie: odette gaat ooit vis lekker vinden. Hij was net gestopt met roken en hij vroeg me om wolkjes rook zijn kant op te blazen omdat hij dat zo lekker vond ruiken. Ik heb een erg leuke oom.

Mijn oom heeft die avond een begin gemaakt met het vullen van de blanco pagina's in mijn hoofd. Ik weet nu van oudtantes, geboortedorpen, verhuizingen, pijnlijke familieverhalen, talenten en mislukkingen. Hij weet nu van mijn teleurstelling, het verlies en mijn pogingen dit verlies te compenseren. Hij vroeg me aan het einde van de avond of ik het idee heb dat ik een moeder heb gehad. Daar moet ik nog eens diep over nadenken. Maar hij gaat me nog duizend verhalen vertellen, ik krijg er ineens een hele familiegeschiedenis bij. De komende tijd spelen we even de hoofdrol in een aflevering van Spoorloos.