Metro








Boeiend

Sinds de aanslagen in Londen lopen er in onze Amsterdamse metro nog veel meer niet thuis te brengen mannetjes rond dan voorheen. Ze hebben bijna allemaal een lichtblauwe bloes en een donkerblauwe broek aan. Zwarte schoenen en vaak ook een pet op de kop. Ik weet niet wie ze zijn.
Wat hun bevoegdheden zijn, probeer ik af te leiden uit de bagage aan hun broekriem. Een politieagent heeft een pistool aan zijn riem hangen. Dat weet ik. En ik vind het nog altijd een raar idee dat zo'n agent iets meedraagt waarmee hij iemand dood kan maken. Dat doet hij niet, dat weet ik ook, maar het idee. Daar moet je dan maar niet teveel bij stilstaan, bij dat idee.
Dus bij het pistool snap ik het nog. Maar dan is er nog een hele horde andere mannetjes die bijvoorbeeld wel een pet op hebben, maar verder alleen een tasje aan hun riem. Wat er in dat tasje zit, weet ik dan niet. Een opschrijfboekje? Een zakje boterhammen met jam? En er zijn er ook met een mobilofoon. En soms met én een tasje én een mobilofoon maar zonder pet.

Gisteren liepen er twee van dit duistere soort mannen mijn metro in. Lichtblauwe bloes, donderblauwe broek, zwarte schoenen. En een pet. Op die pet stond Toezicht en Veiligheid. Maar aan hun riem hing alleen een tasje. En een van de twee had een mobilofoon. Een Motorola. Ik denk dat mobilofoons erg duur zijn, dus dat er op een paar Toezicht en Veiligheidsmannen, maar één set apparatuur wordt verstrekt.
De man zonder mobilofoon had wel iets anders. Niet aan zijn broekriem maar op z'n das. Een dasspeld. Twee hele kleine gouden handboeien. Handboeitjes dus eigenlijk, waar je niets praktisch mee kunt, maar waar je als Toezicht en Veiligheidsman wel van kunt dromen. Ach gossie.






All the ducks

Pas aan het einde van de middag kon ik weer in het Engels grapjes maken. Het valt niet mee, zo'n invasie van Nieuw-Zeelanders. Dat wil zeggen, de invasie viel best mee, maar die taal. Een mengeling van Engels, Brabants, Nieuw-Zeelands en Maas & Waals. Uiteindelijk konden ze heel goed Blijburg zeggen, en zong Kind-II All the ducks are swimming in the water. Mét Nieuw-Zeelandse tongval.





Gelukkig waren ze net zo blij met het strand naast de deur als wij. Tegen een muurtje in het zand hebben ze bijgepraat en bijgedronken. En ik heb zelf een beetje bijgeschommeld.







[Archieven]

Zoek: