28-5-2003
Zo glad en rustig als vanochtend vroeg, zo druk met bootjes en mensen is het rond 4 uur 's middags. Hij spreekt engels en wil op de foto. Dat mag. Hij wijst met zijn duim naar de Amstel omdat hij zich afvraagt of dit wel een goede achtergrond voor de foto zal zijn. Wat mij betreft kan het niet beter. Hij vindt mij een mooie robuuste vrouw, wat ik probeer als een compliment op te vatten en niet gelijk te denken aan die tien kilo die er nu écht af moet. Ik geef hem 60 eurocent. Voor yoghurt, zegt hij. Omdat het zulk mooi weer is, geloof ik hem.
Vijf minuten later waarschuwt een slonzige jongen, type junk, mij voor mijn onbewaakte tas.
Dat moet u niet doen hoor, die tas hier zo laten staan.
Zo'n zonnetje doet mooie dingen met de mensen.
27-5-2003
Heeft u voor mij een doosje....
Iboprufen?
Uboprofen?
Obuprofen?
Ubiprofen?
.... eh...iets tegen kiespijn?
26-5-2003
Hij van de tekeningen is morgen jarig.
Maar hij is morgen ook heel zielig.
Want wie moet er nou op z'n verjaardag een ontstoken kies laten trekken?
Zie-hie-lig!
25-5-2003
De Bosbaan was afgesloten. Daardoor moesten we via een voor ons vreemde ingang het Amsterdamse Bos in. Even wandelen op zondagmiddag, u kent dat wel.
We zagen mooie Paadjes en mooie Blaadjes. Alles goed, ondanks de regen.
Over de oorzaak van het Oranje Water dachten we maar niet te veel na, want elders was er gewoon Vis (dit moet u maar even van mij aannemen, de foto laat ergens in de verte toch echt een van de joekels van karpers zien, maar inderdaad, dat moet u weten) in het water.
Er waren Blaas-bloemen en als je niet beter wist zou je denken dat het Herfst was.
Maar het Amsterdamse Bos is een mooi bos dus ondanks regen en herfsttaferelen zag het er overweldigend groen en reusachtig uit.
En toen verdwaalden we.
Dat kwam natuurlijk vanwege die onbekende ingang, maar de Informatie liet ook wat te wensen over. Ja, dat we in het Amsterdamse Bos waren wisten we al, maar nu nog wáár. In elk geval hebben we drie keer de manege gezien, twee keer het kinderfeestje op het veld, zijn we herhaaldelijk dezelfde mensen tegengekomen, kenden we een klein traject van buiten en hadden we het vage vermoeden dat we in een grote cirkel rondjes draaiden.
Is allemaal niet erg maar persoonlijk wil ik altijd wel weten wanneer we on-ge-veer het eindpunt zullen bereiken. Mede met het oog op kinderbeentjes en hoelang we ongeveer het We zijn er bij-na, we zijn er bij-na, maar nog niet he-le-maal nog moeten volhouden.
Geen enkel idee. We hebben maar wat variatie in ons zang-repertoire aangebracht want dat we er niet bijna zouden zijn werd al snel duidelijk.
Onderweg nog wel op plekken beland die we anders niet gezien zouden hebben. Daar troostten we ons maar mee dan. Een Buitenlands Uitzicht bijvoorbeeld.
We waanden ons alvast in Belgie en wie zegt dat Nederland geen heuvels heeft?
Maar we waren niet in Belgie, maar in het Amsterdamse Bos. En we wilden zo onderhand wel weer naar ons Amsterdamse Huis.
Mijn maag zegt dat ik honger heb, zei Kind-II
Mijn benen zeiden dat ze een bank wilden en mijn maag riep iets over een patatje-oorlog en een kop koffie.
De mevrouw van de honden-uitlaatdienst heeft ons gered. Het was nog wel een kilometer of drie, maar uiteindelijk zouden we, als we ons aan haar aanwijzingen zouden houden, toch echt onze auto bereiken.
De Kalfjeslaan, bij de sportvelden. Die vergeet ik niet snel meer.
Zouden ze van het Amsterdamse Bos ook een kaart verkopen?
Zoek: