Psssst!

Niet schrikken, er staat weer een move/mouse-over rechts. Je gaat er spontaan van meezingen.
Ik zal eens een manier bedenken waardoor ik wel kan wijzen naar die bewegende postzegels, maar ze niet steeds zo hoogdravend hoef aan te kondigen.

Over hoogdravend gesproken: wil iedereen die zich in de afgelopen week in de media zo enorm als Reve-kenner, Reve-vriend, Reve-collega en Reve-weetikwat heeft geprofileerd, mij even uitleggen waarom twee uur in de auto naar Machelen teveel moeite was? Als ik het NOS-journaal tenminste moet geloven.

Als ik 1 (of 2) maal met mijn fietsbel bel

Wat doe je als je een fiets nodig hebt, maar niet meer van fietsen weet dan dat Batavus of Gazelle een goed merk is, dat je versnellingen nodig hebt vanwege wat hellingen en heuvels en dat je wel iets meer te besteden hebt dan normaal, maar nog altijd niet genoeg voor een verzekeringswaardig type. Dan zoek je op Marktplaats-achtigen, kijk je folders na, vraag je her en der naar betrouwbare fietswinkels en ga je op Stille Zaterdag op pad.
In winkel 1 leerde ik het verschil tussen trommelremmen en blokjesremmen. In winkel 2 dat een stalen spatbord beter is dan een van plastic. En in winkel 3 dat verkoper in een winkel zijn, niet per definitie betekent dat je ook kunt verkopen. ("Dit is een goeie fiets." En waarom is dat zo? "Omdat ik het zeg")
Uiteindelijk liep ik maar naar de dames van Zijwind. Beroemd vanwege hun liefde voor fietsen, berucht om het ochtendhumeur van een van de eigenaressen. Ze waren beiden goedgemutst vandaag. Ik legde de situatie uit: budget, afstand, heuvels. Dan moet je een tweedehands merkfiets kopen, zei een van de twee meteen. Geen vage merken, niet uit het supermarktkrantje en vier versnellingen is genoeg voor die heuvels van jou. Ik leverde m'n tas in en reed proefrondjes in de buurt. Het werd niet de ultralichte aluminium sportfiets, maar een stevige Sparta met hier en daar een oneffenheid, maar dat leek me in Amsterdam beter dan een glimmend Jat Mij! Jat Mij! exemplaar.





Ik nam er een slot bij dat volgens de vrouw niet doorknipbaar was, en ze liet me wat mooie fietstassen zien. Jammer, geld op. Daarvoor in de plaats deed ze me dan maar snelbinders cadeau. Op mijn verjaardag mag ik terugkomen en krijgt mijn fiets een servicebeurt. Om te kijken of hij het allemaal een beetje goed doet. Liefde voor fietsen, ik zei het al. Ze riep me nog net niet na, Dag Fiets! Het ga je goed! Ik heb vandaag gefietst en gefietst en morgen beklim ik de heuvels en hellingen. Weet je wel hoe blij je kunt worden van een nieuwe fiets?

veertig

Op een kort euforisch moment in de paskamer na, heb je er eigenlijk weinig aan. Je wordt er niet per definitie mooier van, of gelukkiger. Zoals mijn vader altijd zei: 'wie vrijt gedijt' en in mijn geval ging dat gedijen vaak gepaard met uitdijen. Dus dat het hier om een beweging in tegengestelde richting gaat, zou er op kunnen wijzen dat we te maken hebben met een goeie sores-indicatie. Maar mijn vader heeft nooit het woord beugel-dieet meegekregen, en natuurlijk doet dat ook leuk mee.

Maar wat ik eigenlijk zeggen wilde, is dat ik een broek maat 40 aan heb. Niet 44 en niet 42 maar 40. Ik leg het maar even vast voor het nageslacht. En dan ga ik me nu op een schaaltje paaseitjes werpen.

Klein, maar heftig leed

Dat je na een verdomd lange dag werken, waar niemand meer aardig tegen elkaar kon doen en er niets te lachen viel, je bij dat la Place-gebeuren van de V&D naar binnen strompelt en in die vreemdsoortige gaarkeuken een bakje salade bij elkaar scharrelt (want vergeten te eten) en dat je tegen het meisje van de kassa zegt dat je er nog een heel stuk mee moet reizen, en dat je je bakje salade dan keurig in een tasje meekrijgt. En dat je dan eenmaal thuis het tasje openmaakt en het bakje eruit haalt, en dat het meisje achter de kassa van die gaarkeuken je bakje aan alle kanten heeft dichtgetimmerd met stickers en plakband, zodat je boven je aanrecht alsnog in een idioot gevecht moet met een plastic bakje waarin jouw reddingsvoedsel zit maar waar je niet bij kunt zonder het bakje vreselijk te verminken en de inhoud door de keuken te gooien. Dát dus!

Klopt

Bril

De eerste stranddag met een scherp zonnetje. Bij mijn mini-camera kreeg ik geen filters.





Maar ik heb een stevig bruinkleurende zonnebril op m'n neus die best ook voor mijn digi wil filteren. (links) Gelukkig ligt er ook een minder sterk kleurend exemplaar in het dashbordkastje. (rechts) Let op de pootjes! Die willen zich nog wel eens opdringen.