Dames & Heren

Mijn vader zei altijd dat ik loop als een bouwvakker, en de rest van mijn familie doet regelmatig mijn Bonanza-pas na. Kortom: ik ben nou niet het toonbeeld van damesachtigheid. Nou komt dat ook omdat ik ooit voor mezelf heb besloten dat ik gewoon niet damesachtig wil zijn. Ik klom vroeger te graag in bomen en rotzooide liever met de jongens dan dat ik geheimen met de meisjes deelde. Dat beeld, van de spijkerbroek en gympen, heeft zich in mijn brein genesteld en dat was dan dat. Maar ondertussen ging mijn lichaam op sommige plaatsen juist wél heel erg damesachtig doen en merkte ik dat de blik van mannen niet op mijn gezicht bleef hangen, maar zo'n 30 centimenter daaronder. Borsten. Ik kreeg borsten en hoe! En met borsten ben je, of je wilt of niet, ineens wel een meisje.
Godver.
Over de borsten gingen grote truien en de rest van de aankleding bleef vol met gaten en het liefst struinde ik op regenlaarzen rond. Tot het moment dat een vriendin in een bui van opperste moed tegen me zei dat ik met al die kleren, gecombineerd met het bouwvakkerloopje tien keer zo dik leek en twintig keer zo lomp.
Oh.
Dus de truien gingen uit, de T-shirts gingen aan en die werden in de loop van de jaren steeds strakker en lager. De mannen keken nog steeds 30 centimeter lager dan m'n hoofd, maar ach, dat bleek ook weer zo z'n voordelen te hebben. Of zoals de vriendin in kwestie zei: "Je hebt die borsten nou eenmaal dus gebruik ze nou maar." Zo gezegd zo gedaan en eerlijk is eerlijk, onder dit Nieuwe Inzicht heb ik nou niet bepaald geleden. Zeg maar.
Feit blijft dat ik nog steeds het liefst de hele dag in spijkerbroeken en overhemden zou lopen. Ik hou er nog steeds niet van om me bewust te zijn van de kleren die ik draag. Als je het koud hebt doe je een trui aan en als het te warm is loop je in een hemd. Punt. Ook heb ik nog steeds het liefst kaplaarzen aan of klompen, in ieder geval dingen waar je Naomi Campbell niet op tegen zult komen. Dat deze outfit niet erg wordt gewaardeerd in werksituaties of op feesten & partijen weet ik nou wel, dus ik doe m'n best op het compromis.

Vanmiddag heb ik iets gedaan dat compleet indruist tegen alle kledingaankopen tot nu toe. Ik was in een winkel voor een truitje en daar hing een jurk. En vraag me niet waarom, maar ik ging de jurk zomaar ineens passen. Vanzelfsprekend pakte ik de grootste maat, kwam met de jurk uit het hokje en werd bestormd door drie hulpvaardige verkoopsters die alledrie tegelijk riepen: "Die is veeeeeel te groot!" Van mijn gemompel over lekker los en luchtig wilden ze niets weten. Een verkoopster vroeg of ik wel begreep welke maat ik eigenlijk had. Maat groot, zei ik. "Dat is dus helemaal niet waar" zei ze, en greep dezelfde jurk maar dan drie maten kleiner uit het rek. "Hier. Aandoen." De jurk zat strak om mijn borsten en fladderde voor de rest een beetje bevallig om me heen.
Kijk dan! zei de verkoopster. Zó moet dat! Dit is helemaal goed! De twee anderen en wat toevallige medepassers knikten allemaal instemmend. Ik begon mijn gebruikelijke gepiep af te draaien. Of de jurk niet te strak om mijn borsten zat, of ik niet als een soort ingebonden worst door het leven zou gaan, of de stof nog een beetje zou oprekken misschien, en of het (zucht) Echt Wel Kon.
Het kon. Het moest. Het stond gewoon. Ik rekende af.
Giechelend als een klein meisje kwam ik met de aanschaf thuis. "Ik heb een jurk gekocht."
Hij moest natuurlijk gelijk aan en werd aan alle kanten goed bevonden. Kind-II vond me een echte mevrouw en ik verkeer momenteel in een enorme identiteitscrisis. Ben ik nou een jongetje met borsten of stiekem toch een meisje?

Oplossing

Het hardst heb ik gelachen om Alicia Keys en Jazz zat er het dichtst bij. Want u had het natuurlijk allemaal kunnen weten. Denk simpel maar doeltreffend, hoor klassieke muziek zónder tekst (want wij houden hier niet van opera maar van tekstloze muzieken) en zie een kleine zesjarige rocker die als een echte muziekliefhebber ritmisch zijn kinnetje van voor naar achter beweegt en je komt uit op:

House!

Nou schijnt het woord House volgens de kenners absoluut uit de mode te zijn. House is zóóó 1995, zegt ze dan. Het kan ook 1999 zijn, dat soort dingen weet ik gewoon niet. Voor mij is House een verzamelnaam voor ritmisch gebeuk onder leiding van een jongen in een trainingspak met een gouden kettting om. Maar dat kan ook net zo goed Gabber zijn. Of Techno. Eigenlijk ziet dj Tiësto er uit als een heel gewoon mannetje uit Almere-Buiten. Dus dat van dat trainingspak klopt ook niet. Afijn.
U komt er allemaal zelf wel uit hè? Want ik moet nu dringend iets met paaseieren.

Kwis

Muziek, volgens Kind-II:

"Deze muziek is eigenlijk net klassieke muziek maar dan rocking." Over welke muzieksoort hebben we het hier?

De Kunst

Er zijn tijden van aktie en tijden van bezinning. Als je dat niet een beetje verstandig afwisselt, heb je een probleem. Zoals ik nu. Er was gelukkig een noodrem en daar ben ik met al mijn kilo's aan gaan hangen. Zo. Nu ben ik thuis, en terwijl mijn hele denken gericht is op doen, zegt mijn lichaam dat het wil uitrusten. Er wordt wat afgevochten daarbinnen. Ik laat ze maar een beetje begaan, ze moeten maar even ruziën, en als het me te gortig wordt, leg ik een kruik op m'n buik of zorg ik voor lieve handen in de buurt. Zo rommelen mijn onderdelen momenteel de dag door. Er schijnt een ritme te moeten komen, een schema. Naar buiten, fietsen en wandelen, goed eten en op tijd naar bed. Leuke dingen doen, zegt de dokter. Maar alhoewel ik nou weer niet zo calvinistisch ben opgevoed, lukken leuke dingen pas na gedane arbeid. Lummelen om het lummelen, ik weet niet wat het is. M'n energie aanwenden voor iets wat mijn hart raakt, dát is het kunstje dat ik de komende tijd onder de knie moet zien te krijgen. Beslist geen koud kunstje, maar dat wist u natuurlijk zelf ook al.

(Mochten er mensen zijn die na bovenstaand stukje en begeleidende digi van de dag denken: OEI! zie ik daar een gebogen man op een bankje in een desolate omgeving: geen nood. De meneer in kwestie was vast op weg naar zijn werk of oudtante in St Oedenrode, en las ondertussen in de Spits dat Balkenende de prijs van Breezers wil verhogen om jongeren tot minder alcoholconsumptie te bewegen. En ook al wordt een mens helemaal niet blij van zo'n middeleeuwse redenering, het heeft niets met mij te maken. Ik moest naar Utrecht en zat aan de overkant. Dan weet u ervan.)

Boosch!

Project

Hoe ging die reclame ook alweer? "De beste beslissingen worden ineens genomen" of iets van die strekking. Ik keek een romcom met Sandra Bullock. Sandra Bullock heeft in bijna al haar films een huis waarvan ik denk: doe mij dat huis! Blijkbaar hoort haar gespeelde onhandigheid bij een bepaald soort bloemetjesbehang en kneutergedoe. Ik ben ook erg voor bloemetjesbehang en kneutergedoe. En in de Bullock-film van gisteren had ze ineens een schommelstoel. Niet een die ik zou willen hebben, maar het idee was er. Een schommelstoel, ik moet een schommelstoel! Zoiets:





Een Thonet schommelstoel om precies te zijn, voor bij mijn andere Thonetstoelen. Die ik ooit gewoon onder de konten van twee bouwvakkers in Arnhem vandaan rukte, maar dat terzijde. Schommelstoelen zijn er best en ook best te betalen. Alleen leverde mijn zoektocht van gisterenavond alleen resultaten aan de andere kant van Nederland op. Dus nu heb ik een Project. Ik moet een schommelstoel en heel lang in de auto. Tenzij u natuurlijk in Amsterdam en omstreken woont, zo'n stoel in de schuur heeft staan en er vanaf wilt. Dan heb ik een Project-je.