Zaterdagochtend

In het Volkskrant-Magazine staat iedere week een rubriek van Corine Koole: Van twee kanten.
Daarin wordt een relatie beschreven, vanuit zijn gezichtspunt en vanuit dat van haar. Hoe het zo is gekomen, wat er leuk en niet leuk aan het samenzijn is, hoe ze de toekomst zien. Iedere zaterdagochtend lees ik als eerste deze rubriek, voordat ik me in het wereldleed van de rest van de krant stort. De beschrijvingen van een willekeurig leven samen, zijn zo mooi, raar of wonderlijk, dat ik ze bijna uit wil scheuren om ze later te kunnen herlezen. Ik denk dat het tijd wordt voor een boekje.

Vermoeiend Gedoe

Als je moe bent ga je slapen. Maar soms ben je zo moe dat je niet kunt slapen. Terwijl je weet dat als je een paar nachten goed slaapt, je niet meer moe zult zijn.
Mensen die moe zijn en niet kunnen slapen, hebben vaak een verstoord dagritme. Dan worden ze ineens moe om 4 uur in de middag en doen dan een dutje. Dat is fout, zeggen de deskundigen. Je moet je moeheid opsparen tot 10 uur 's avonds en dan een nacht gaan slapen. Maar dan ben je zo moe dat je niet meer kunt slapen, zodat je de volgende dag niet om 4, maar al om 12 uur dat dutje wil doen.
De deskundigen zeggen ook dat je moet zorgen voor een duidelijke dagstructuur. Op dezelfde tijd opstaan, dingen doen, op gezette tijden eten en dan naar bed. Zo'n leven heb ik. Ik structuur me rot. Ik structuur me zo verschrikkelijk rot, dat er geen centimeter overblijft voor echt belangrijke dingen. Zelfgekozen mensen bijvoorbeeld. Als ik dan uiteindelijk toch in aanraking kom met zo'n zelfgekozen mens, ook wel vriend of vriendin genoemd, dan kan ik alleen maar scheel van vermoeidheid naar zijn of haar verhalen luisteren. Ik schijn daar nogal glazig bij te kijken en zeg weinig terug. Te weinig voor een ontspannende conversatie in elk geval. Dat klopt, want ondertussen probeer ik gedachten aan mijn eigen bed te onderdrukken. Ik ben namelijk een erge Eigen-Bed-Slaper. Ik scoor niet goed op luchtbedden of in bedden van anderen. Dus na zo'n glazige conversatie ga ik weer naar huis en lig ik uiteindelijk in dat zo gewenste eigen bed. Daar kan ik vervolgens niet slapen omdat ik lig na te denken over mijn eigen ongezelligheid en hoe ik mijn logeer-afkeer kan bezweren. En van dat alles word ik zo moe, dat ik niet kan slapen. Dus dat ik nu aan m'n derde kop koffie zit, en dat mijn ogen nog onderling overleggen of ze wel of niet open zullen gaan vandaag.

Oppassen




Een middag oppassen in het huis van een vriendin dat eigenlijk een soort kinderparadijs is. Er mag veel, er is veel en men vindt elkaar veel leuk. In de hoek van haar grote woonkamer staat een enorme bank die officieel tot volwassenen-eiland is benoemd. Daar zat ik op, las de krant, haakte een vierkantje, en droomde verder hevig van het huis voor mij alleen waar ik nu echt te lang op moet wachten. En bedacht me dat je in beklemming alleen maar kunt schoppen, en daarbij soms het verkeerde raakt. Ik was vergeten wat fysieke ruimte doet met ruimte in je hoofd.