Verhuisd

Nieuw Detslife's Digi van de Dag>>>>>>>>>HIERRRRR!

Beweeg-redenen

Nare dingen gebeuren met een reden, zeggen ze wel eens. Ik vind dat tamelijke onzin. Nare dingen gebeuren gewoon, en het is de kunst om je er zo goed en zo kwaad als het gaat doorheen te slaan. Dat je daar ondertussen iets van leert, is dan mooi meegenomen. In de afgelopen tijd gebeuren er van die nare dingen in mijn leven, en mijn manier om daarmee om te gaan is in beweging te blijven. Niet dat ik nu ineens in een sportschool rondhang, maar de rivier moet vooral geen stinkend meer met zwermen muggen worden. Zoiets.
Als je het stadium van drank, sigaretten en boze brieven bijna voorbij bent, moet er weer geleefd worden. Met horten en stoten en hier en daar een wanhoopsmail naar iemand die zegt dat het slijt. Je merkt daar zelf nog niets van, maar je neemt het graag aan. Want natuurlijk zijn er momenten dat zelfs ik verlamd voor me uit zit te koekeloeren.
Niet fijn.
Understatement.
Dus doorgaan met bewegen is beter. Als het in je rug schiet moet je tenslotte ook niet stil op een stoel gaan zitten, maar voorzichtig van links naar rechts blijven manoevreren en proberen de boel soepel te houden. Ik doe pogingen dat ook met mijn hoofd te doen.

In dat hoofd zit al een tijd dat ik een ander log wil. Het wordt te vrijblijvend, een te makkelijke plek om voor je uit te neuzelen, en ik werd een beetje moe van het omzeilen van persoonlijke zaken opdat het hier geen drama-log zou worden. Ik hou namelijk niet van drama-logs, liever zie ik schrijnende zaken zo cynisch of ruw mogelijk beschreven. Want laten we wel wezen, de helft van de tijd verzuipen we in een grote plas van zelfmedelijden. En ook al vind ik mezelf af en toe buitengewoon zielig (afhankelijk van het aantal glazen wijn dat even daarvoor naar binnen is gekiept) het is voor een gemiddeld evenwichtig persoon dat hier nietsvermoedend langs komt waaien niet leuk om te lezen.

Een van de thema’s van beweging is op zoek gaan naar wat je eigenlijk ook alweer leuk vond. Kleine dingen, als het verzamelen van schelpen, grote dingen als nadenken over ander werk, een ander leven. Daartussenin zwerft dit log. Wat was hier ook alweer leuk aan? Ik kwam uit op de digi's van de dag. Het maken van die kleine onbeduidende postzegels vind ik het allerleukste om te doen. Jarenlang heb ik me verdiept in belichtingsmeters, scherpte-dieptetoestanden, composities en kaders. Ik werd er horendol van, snapte ondertussen maar de helft omdat het me eigenlijk geen reet interesseerde hoe ik een vrouwenheup zo mooi uitgelicht mogelijk op de foto kreeg. Het sloeg dood, al die cijfertjes en techniek, en vaak genoeg kreeg ik er een prachtig plaatje uit dat me verder niets zei. De digi's van de dag, de autorijfoto’s, de Amstels, het toevallige op straat of een rare lantaarnpaal, ik werd er vele malen vrolijker van. Totaal pretentieloos, er was niemand die zei dat ze rottig waren belicht en wat er overbleef waren plaatjes die mij in elk geval ruimte en lucht gaven. En dat zijn twee ingrediënten die best belangrijk zijn als je wilt blijven bewegen.

Dit log gaat dus dicht. Er gaat een ander open, met digi's van zoveel mogelijk dagen en kleine verhaaltjes als ik daar zin in heb. Dat moet even zo, misschien beweeg ik na verloop van tijd weer een heel andere kant op. Als het in godsnaam maar niet stilstaat en gaat rotten.
Er is dus een nieuw log, redelijk herkenbaar als van mij, met soortgelijk logo en natuurlijk een linklijstje, een blogroll, een hopelijk hogere spammuur en verder alle toeters en bellen die nou eenmaal bij een log horen. Ook een mogelijkheid om te reageren. Hoeft niet, mag. Als je dat leuk vindt.
Dus als je even meeloopt:
HIER staat hij. Voor de links en de blogroll. En als alles op jullie scherm in het Chinees is overgekomen: ik heb ook een mailadres.

Ach ja

Als je kind uit alle schoenen van het rek het meest afstotelijke paar heeft gekozen, vervolgens de glimmerts bijna verliefd heeft aangetrokken, en zucht: ik wil zo graag deze. Wat doe je dan?
Juist.

Roep op!

In een nieuwbouwhuis is alles al voor je bepaald. Afhankelijk van de plaats van stopcontacten, de kabelaansluiting en de radiatoren, kun je tussen al die toestanden door nog net je eigen spullen kwijt.
Vanochtend werd ik wakker van een rondscheldend persoon die jammerde over het gebrek aan een eigen plek. Ik heb een eigen plek, maar goed, ik woon hier niet alleen, dus als de andere persoon zucht om een eigen plek dan snap ik best wat hiermee wordt bedoeld. Een eigen plek hoeft niet groot, maar wel afgebakend. Iets ter grootte van een tafel, een buro. Met jóuw pennen en jóuw mappen en waar jóuw post op terecht komt.

Het rondscheldende persoon is morgen jarig. Dus nu bedacht ik me vandaag, dat ik ter onderdeel van de verjaardag de voorgeplaatste stopcontacten, kabelaansluiting en radiatoren ging trotseren. En eens wat ging ontruimen. Zodat er ruimte zou ontstaan voor die zo gewenste eigen plek. Zolang je nog met z'n allen onder één dak woont, kun je maar het beste een beetje met de goden meewerken.

Boekenkasten verplaatsen is niet mijn favoriete bezigheid (want hels karwei) maar het is gelukt. In de loop van de middag ontstond er zomaar ruimte voor een eigen plek. Een hele muur maar liefst. Me dunkt dat daar toch wel een buro tegenaan kan. Het pré-jarig persoon zwabberde het nieuwbouwhuis binnen en was blij verrast door de eigen plek in wording. Er werd onmiddellijk een bezoek aan de Ikea geregeld. Maar toen ik eens rustig op de Ikeabank zat bij te komen, en de prachtig opgeruimde Billy-boekenkasten bekeek, dacht ik: het lijkt hier verdorie wel een Ikea-showroom! Allemaal leuk en aardig, zo'n eigen plek maar ik moet er nog wel een tijdje tegenaan kijken. De afspraak voor de Ikea werd subiet weer afgeblazen.

Het moet een tafeltje worden. Een oubollig tafeltje, liefst zo-een die bij u in de schuur staat vanwege in de weg en nodig opgeschuurd. Die! Dus afgezien van uw schuur, waar haal je in vredesnaam een oubollig tafeltje vandaan? Want een lege muur die schreeuwt om een nieuwe bestemming, moet je niet te lang laten schreeuwen. Daar komen nare dingen van.

Missie

-Zeg, wat is dat nou weer voor 'n stom idee van jou?
Jezus, wat doe ik nou weer verkeerd?
-Nou, dat idee dat je stom bent. Dat is pas flink achterlijk zeg.
Nou ja, weet ik veel, ik denk gewoon af en toe dat ik stom ben. Is dat erg?
-Ja! Dat is belachelijk! Jij bent helemaal niet stom, je bent gewoon onzeker.
En jij kijkt teveel naar Oprah.
-Nou, Oprah zou anders wel zeggen dat jij low self esteem hebt.
Wat heb ik??
-Geen zelfvertrouwen.
Oh dat. Is trouwens helemaal niet waar, op m'n werk barst ik van zelfvertrouwen.
-Maar daar heb je dus kwa man geen ene reet aan.
Jamaar, hou nou eens op over die man, ik wil helemaal geen man. Ik heb al een kat, die kun je ook aaien.
-Zie je nou! Je hebt het al opgegeven! Stom! Stom! Low zelfvertrouwen!
Welja, doe maar ruig met je Oprah gezever.
-Weet je wat we doen? We gaan binnenkort weer eens naar de kroeg.
Daar heb ik helemaal geen tijd voor.
-Dan maak je maar tijd, we hebben namelijk een missie!
Zeg luister 'ns, de enige missie die ik op dit moment heb is op tijd in bed te komen, en te stoppen met roken.
-Ja hallo, dat kan altijd nog.
Nou, niet als ik morgen longkanker krijg.
-Ach schei toch uit met je hypochondrische gezeik. Zoek jij maar eens in je klerenkast een rokje uit, en dan gaan wij in de kroeg kijken hoe jij in de markt ligt.
Godverdomme, ik wil helemaal niet in een markt! Doe 's effe normaal zeg!
-Nou, dan geef ik je op voor een singlesparty. Dan ga je daar maar lekker met een rugnummer op mannen vangen.
Okee, okee, ik ga wel mee naar de kroeg. Maar ik doe 'n broek aan en ik praat alleen met jou.

Jawel!

Ik zou hier vanalles kunnen typen over de aflevering van Profiel met Rob Gongrijp die ik vanavond zag. Ik zou bijvoorbeeld aan Gijs Groenteman kunnen vragen, waarom hij niet aan Rob heeft voorgelegd wat hij denkt dat de overheid met al die informatie over ons brave burgers wil gaan doen. Behalve databases aanleggen van persoonlijke voorkeuren, zodat telemarketeers ons nóg gerichter kunnen lastigvallen.

Of ik zou kunnen vertellen dat ik vanmiddag bijna zomaar iemand heb geslagen van ergernis over een achterlijk lange vergadering, waarin men een taal sprak waar echt een nieuw woordenboek voor moet worden samengesteld. Iets is bijvoorbeeld Out of the Box. Weet u wat dat is? Ik ben er inmiddels achter dat als je de taal van een gemiddelde projectleider wilt leren verstaan, je vooral let-ter-lijk moet vertalen. Out of the box betekent Uit de doos. En laat de projectleider nou bedoelen dat bepaalde software als standaardpakket is aangeschaft! Tjonge. Net uit de doos dus. En zo ging de vertaalslag (projectleiders maken altijd ergens een vertaalslag, let maar eens op) het vertaalgedoe nog vier uur verder.
Zucht.

Verder is het natuurlijk kutweer, maar dat heeft ook geen nieuwswaarde.
Wat ik eigenlijk even kwijt wilde, is dat ik vanaf nu twaalf dagen vrij heb. Twaalf! Het is ongehoord, ongekend en zeer verdiend. Al zeg ik het zelf.

De Heropvoedpolitie

-Zeg, als je dan zo verschrikkelijk kwaad bent, waarom zie ik daar dan zo weinig van?
Daar ben ik te netjes voor opgevoed, ik ben van het harmoniemodel weet je nog.
-Fuck dat harmoniemodel van jou! Doe toch eens verdomme niet zo keurig!
Nou zeg, doe jij 's een beetje rustig.
-Ja maar weet je, er zijn gewoon eikels en er zijn klootzakken.
Is er verschil dan?
-Eikels gedragen zich kuttekopperig maar snappen de helft niet. Klootzakken weten wat ze doen.
Zou je denken?
-Ik weet het wel zeker, en dit is een klootzak. Zeg het maar eens hardop: je bent een klootzak.
Eh, je bent een ....eh....klootzak?
-Nee harder, kom op!
Je bent een klootzak. Zucht.
-Hm, weinig overtuigend.
Ja jezushee, ik doe daar niet aan hoor, aan dat therapeutische gedoe van jou. En ik ga ook niet met een tennisracket op een kussen slaan, als je dat soms denkt. Flauwekul allemaal. Ik ben gewoon kwaad. En niet voor niks.
-Nou, schrijf dan op z'n minst een venijnig stukje op dat log van je.
Okee, da's goed.

Moeder-update

1) Frankfurt, de vleugel wiebelde een beetje en af en toe een hobbel (een kei)
2) We zijn er. Via Spaanse chaos in een mooi huisje. Alles goed! Liefs.

Phew. Ik ben af en toe zo blij met de uitvinding sms, dan neem ik die verbijsterende reclame van de donkere meneer in 't wit, kreunend op zijn bed: breek me toch niet a-haf (of zoiets) stuur me op z'n minst een s-m-ssssss! graag voor lief.

Op reis

Mijn moeder sms-te me een paar uur geleden dat ze voor Gate 9 zat, dus dat het allemaal wel goed zou komen. Ik kijk nog altijd een beetje raar op als ik een sms van mijn moeder krijg. Dat moeders ook kunnen sms-en, is als het eerste mobiele bericht van je oudste kind. Goh, dat snapt hij ook al. Zoiets.

Mijn moeder gaat namelijk op reis, voor het eerst zonder mijn vader en dat is opmerkelijk. Mijn vader en moeder deden tot op het laatste moment alles samen. Dat wil zeggen, op de gevaarlijke scootmobiel-ritjes van mijn vader na dan. Dan wilde hij persé iets alleen doen, en zat zij thuis te zenuwen of het bezoek aan de kringloopwinkel of de visboer wel goed zou aflopen. Ze had alle reden om te zenuwen, want mijn vader weigerde zichzelf ziek te noemen en scheurde er lustig op los. Soms kwam hij uren later pas terug, en vertelde langs z'n neus weg dat hij een bocht te krap had genomen en samen met zijn scootmobiel horizontaal op het wegdek was beland. Vervolgens had iemand hem dan weer opgeraapt en was hij gewoon doorgetuft. Mijn vader deed niet aan mobiele telefoons en sms-te nooit.

Dus nu zit mijn moeder, samen met haar broer in een vliegtuig naar Andalusië. Andalusië is erg mooi, dat weet zij ook wel, en ze hebben een leuk huisje om een week in te verblijven. Ze heeft een badpak mee, en boeken en zomerkleren en een lijstje met dingen die ze niet mag eten. In het Spaans, want ze spreekt geen woord Spaans. Mijn moeder en haar broer hebben plannen gemaakt. Wat ze willen zien en waar ze naar toe willen in hun gehuurde auto. Mijn moeder had twintig jaar niet gereden, en toen mijn vader echt niet meer achter het stuur kon, kroop zij er achter. En straks rijdt ze rond in een vreemde auto, in een vreemd land, in een vreemde situatie. Met haar broer naast haar, en niet haar man. Ik vind mijn moeder ontzettend stoer.

Mazzel

Godzijdank bedacht ik dit jaar geen picknick of speurtocht in het bos. Hij had heel beslist aangegeven dat hij hier naar toe wilde, en nergens anders.

Vanmiddag zit ik op een bankje de limonadekan en de jassen te bewaken, en stop ik mijn oren dicht met zoveel mogelijk dempers. Er zullen na verloop van tijd steeds meer kledingstukken worden afgegeven door hijgende jongetjes met rode konen, die de zoveelste aanval op de limonadekan komen doen. Na een uur stapelen we het geheel in een circuswagen waar ze een grote taart mogen verscheuren, en vervolgens zullen ze zich met volle magen weer in het feestgedruis gooien. Ik neem m'n zwemband en de krant mee. Hopelijk valt er niemand uit een speeltoestel en zijn alle schoenen aan het einde van de dag nog compleet.